Het eerste congres na de verkiezingsuitslag
dat om financiële redenen zal plaatsvinden in de Harmonie in Boekel draagt als thema: Groeipijn.
De partijtop onder leiding van partijvoorzitter Heleen Weening wenst geen discussie over het aanblijven van Jolande Sap ondanks de vernietigende verkiezingsuitslag en staat unaniem achter het gevoerde beleid en geeft daarom mevrouw Sap alle ruimte het congres toe te spreken voor de stemrondes over ingebrachte moties.
Rede van Jolande Sap
Voorzitter, we zitten in de grootste crisis sinds het ontstaan van GroenLinks, met de leiderschap-brokken van een neoliberaal-experiment.
Deze crisis, voorzitter, heeft GroenLinks hard geraakt. De afgelopen jaren verliepen turbulent, en nam de weerstand tegen mijn leiderschap toe en hadden we te maken met opstand.
Deze crisis, en dat zeg ik niet voor het eerst, is geen crisis van mismanagement, geen conjuncturele dip, geen overwaaiende storm. Het is een systeemcrisis van de oude grijze macht binnen de partij. Verslaafd aan Links gedachtegoed en verbeter-de-wereld-ideologie.
Door het loslaten van de teugels van de partijdiscipline, haar zelfs aan te moedigen om de steeds groter opgeblazen ego’s van nieuwe Kamerleden ruimte te geven, hebben we de greep verloren op interne partijstructuur.
Want laten we niet vergeten, dat deze crisis is ontstaan door het maken van domme beslissingen. Niet in eerste instantie door mijzelf, maar door partijbestuur en PR-mensen.
CDA en PvdA hadden problemen waar GroenLinks gebruik van kon maken. Zij kwamen pas in problemen toen ze genoodzaakt waren de problemen rondom Verhagen en Cohen openbaar te maken die in overmoed zich volgeladen hadden met overmoed en masochisme.
Voorzitter, ook wij hebben het nu al een paar jaar moeilijk. Ook de verkiezingsnederlaag die we vandaag bespreken laat dat zien. Het beeld voor volgend jaar is geen juichverhaal, maar het is minder somber dan het had kunnen zijn. We leven nog omdat loyale, niet nadenkende, sullige kiezers de verantwoordelijkheid hebben gevoeld om bij mijn naam het vakje rood te kleuren.
Middenin een economische crisis, op het moment dat de verouderde grijze economie krakend tot stilstand komt, in tijden van geopolitieke machtsverschuivingen met grote gevolgen, juist dan is er geen tijd voor een verloren verkiezingsjaar.
Op het moment dat je het verschil kan maken, moet je die kans grijpen. Het verschil maak je niet door aan de kant te blijven staan, zoals de Partij van de Arbeid en de Socialistische Partij hebben gedaan.
Voorzitter, ik ben er trots op dat mijn fractie heeft kunnen bijdragen aan het opruimen van het beeld dat GroenLinks een Linkse signatuur heeft. De prijs daarvoor is hoog. Wij brengen niet alleen onze collega’s naar de wachtgeldkooi, maar wij richten ons met de restanten van een trotse partij naar iedere partij die ons kan gebruiken. Deze noodzakelijke stap is een socialere manier van politiek bedrijven dan blijven mekkeren in onze ivoren toren aan de grachtengordel over vergroening van onze economie.
Natuurlijk wordt Nederland niet in één klap GroenSapRechts. We moeten van ver komen, na jarenlang voorbereiden en inlikken bij namaakliberalen en gefrustreerde Christenen zijn we zover dat zij ons accepteren om mee te werken op het gebied van hervormingen van arbeidsmarkt, woningmarkt, pensioen, onderwijs.
En natuurlijk zitten in elk formatieoverleg ook maatregelen, die GroenLinks moet accepteren, omdat we nou eenmaal ons moeten voordoen alsof we een Groen en Sociaal gezicht hebben.
De pijn die een dergelijke formatie met zich mee brengt, wordt wel zo eerlijk mogelijk verdeeld. De laagste inkomens worden maximaal uitgekleed, waarvoor de hogere inkomens een speciaal crisisvoordeel gaan krijgen.
Maar voorzitter, het zou een vergissing zijn om te denken dat we met het verzachten van een aantal pijnlijke maatregelen klaar zouden zijn. Dat is niet genoeg. Wat nodig is, is een andere manier van denken. De oude GroenLinks oplossingen volstaan niet meer.
De rechtse collega’s van VVD en CDA lijken de overheid tot vijand te hebben bestempeld, die te vuur en te zwaard bestreden moet worden. Als de overheid maar kleiner wordt, dan gaat het probleem vanzelf weg en kunnen we weer door met zoveel mogelijk produceren en consumeren.
Voorzitter, de overheid is niet de vijand en ook niet de alles reddende engel. Maar de overheid zou in elk geval een bondgenoot moeten zijn van hen die verder willen in hun carrière. Zeker als het gaat om politici in de Tweede Kamer.
De collega’s van de Partij van de Arbeid en de Socialistische partij geloven nog steeds dat we ons met een Keynesiaanse investeringsimpuls door de crisis kunnen investeren. En alles met één doel: zo gauw mogelijk terug naar ons oude patroon en behouden wat we hebben.
Voorzitter, dat is een kortzichtige misvatting. We kunnen niet doorgaan op de oude voet. We kunnen niet doorgaan onze regeergeilheid te ontkennen. Onze verslaving aan het politieke spel te consumeren. We moeten zo snel mogelijk meedoen met welk kabinet dan ook.
Het is de hoogste tijd voor een aanpassing van onze politieke idealen. De belangrijkste voorwaarde voor mijn fractie om het Kunduz-akkoord te sluiten, was daarmee een belangrijke stap richting verhuur van onze partij.
De ontwikkelingen richting een nieuw kabinet gaan razend snel. Partijen realiseren zich meer en meer dat GroenLinks breed inzetbaar is. Was GroenLinks voorheen vaak louter gedreven door oprechte bezorgdheid over de uitputting van onze aarde, is daar nu een partij die nuchter constateert dat de meest biedende de macht heeft. Dat leidt tot een pragmatische aanpak van partijen die in ons Unique Selling Point, namelijk ik en alleen ik, geïnteresseerd zijn.
Merkwaardig genoeg vindt een groeiende groep kiezers geen bondgenoot in GroenLinks. Die blijft gek genoeg oude idealen nastreven. Tegen beter weten in blijven ze achter de ontwikkelingen aanhobbelen omdat ze dat kennelijk zo gewend zijn.
Intussen raken de voormalige GroenLinks stemmers steeds verder achterop bij de hoopvolle ontwikkelingen in dit land. Burgers zijn best te porren voor een neo-liberale koers in Nederland. Waar VVD en D66 grote stappen durven te zetten dankzij het beleid van het kabinet Rutte1 blijft de traditionele GroenLinks kiezer stil staan.
Voorzitter, dat moet dus anders. We kunnen niet doormodderen op de weg van een beetje meer of minder uitgeven als overheid. De overheid is niet ons grootste probleem. Het gaat erom dat we met elkaar de noodzakelijke omslag maken naar carrièregedreven politiek. Een economisch systeem dat niet langer draait om markt en munt, maar om mij en mijn carrière. Met het Kunduz-akkoord heb ik eindelijk een eerste stap kunnen zetten op deze weg. Ik hoop dat er nog vele zullen volgen.
Voorzitter, GroenLinks is gedecimeerd. Critici bestempelen ons als een verloren partij. Maar ik weet het beter. Ik heb het uiteraard altijd beter geweten. Dat is iets wat u als voorzitter en uw machteloos bestuur zal moet moeten beamen. U bent domweg in mijn charme en glimlach gestonken.
vrij naar: Jolande Sap anders denken
Dit is echt grappig. Dank je Amstel. 🙂
Amstel 🙂 Even dacht ik, ja uh, dat ga ik toch niet helemaal lezen? Zo’n kletsverhaal van mw. Sap. Maar, keek even onderaan naar schrijver en het was geen CC, dus met plezier gelezen. Dank! 😆
Morrende GroenLinksers verlaten het schip, het werd tijd:
[ Witsenhuijsen laat weten dat ze zich binnen de fractie van GroenLinks niet meer vrij voelde om voor haar idealen op te komen en een eigen, principieler geluid te laten horen.]
[ Witsenhuijsen zich met name niet vinden in bezuinigingen op het gebied van gesubsidieerde arbeid en zorg en welzijn.]
http://www.gelderlander.nl/voorpagina/nijmegen/11757458/Raadslid-GroenLinks-alleen-verder-PvdA-de-grootste-fractie.ece?formmode=thanx&postingId=11763002#postcomment
Net echt. 😉
Een ding: gisteren sprak Sap zich ineens wèl uit tegen “het afbraakbeleid van D66 en VVD”. Draai draai dus. 😀