Nevenstaand het stembiljet voor het referendum over de wenselijkheid van een onafhankelijke republiek Catalonië, te houden op 1 oktober aanstaande.
Het stal mijn hart vanwege de drietaligheid: Catalaans, Castiliaans (Spaans) en Occitaans – want er spreken enkele tienduizenden mensen Occitaans in Catalonië.
Catalonië zou een beschaafd onafhankelijk land zijn zoals het nu al deze beschaving uitstraalt. De postfranquisten die op nationaal niveau de dienst uitmaken willen geen onafhankelijk Catalonië en dus ook geen referendum – waarmee zij te kennen geven dat ze niet verwachten dat het antwoord No/Non zal worden. Een Sí/Òc zal de Europese Unie en zeker het koninkrijk Spanje verder in chaos storten. Een chaos – in het laatste geval – die een afrekening is met de afloop van de oorlog die de fascisten en stalinisten tegen Spanje hebben gevoerd tachtig jaar geleden.
Toch is de linkerzijde in Spanje (en ook in Catalonië) niet zomaar voor de volledige onafhankelijkheid. Al was het maar omdat de amputatie van dit land (en de bijna onvermijdelijke er op volgende afscheiding van Baskenland) een rompstaat overlaat waar de franquisten op “democratische” manier gemakkelijk een meerderheid houden.
In de straten van Barcelona rijden (nog) geen tanks, maar de centrale overheid neemt stembiljetten in beslag, blokkeert sites over de onafhankelijkheid en zal er veel (alles?) aan doen het referendum niet door te laten gaan.
