Elf jaar na de Sandinistische Revolutie werden er verkiezingen met meer partijen gehouden in Nicaragua. De partij van de revolutie verloor, en dat was toen voor het nog reëel bestaand links buiten Nicaragua een misschien nog wel grotere teleurstelling dan in het land zelf. In 1990 was socialisme al geen lokkertje meer en, het is waar, de anti-Sandinisten (contras) werden zwaar gesteund vanuit Washington.
Sinds 2007 is Ortega, eerder president namens de Sandinisten, weer president maar er is geen “links” buiten Nicaragua om dat toe te juichen. De man is zelf ook bovenal een gekozen autocraat zoals er steeds meer op de wereld verschijnen. En het links van Latijns-Amerika is allang niet meer het links zoals het nog in de dagen van Chávez in Venezuela was. In Venezuela zelf niet, in Nicaragua niet, in Bolivia niet. De voor links doorgaande gekozen autocraten zijn bondgenoten van Moskou, wat de meelopers in het noorden van de wereld triomfantelijk doet juichen dat “het zuiden” helemaal niet geïnteresseerd is in het lot van Oekraïne en haar bewoners.
Het nieuws dat in Moskou allesbehalve een socialist aan de macht is hoeft niet in te dalen. Want de gekozen autocraten zijn het zelf ook niet (meer).
De radicale nieuwe grondwet van Chili is bij referendum flink weggestemd, terwijl er nota bene een activist voor die nieuwe grondwet president is. En dit weekeinde kwam een nieuwe domper. De linkse kandidaat in Brazilië bleek helemaal niet de verpletterende voorsprong te hebben die de peilingen hem gaven. Bij het tellen van de stemmen lag de zittende zwaar getroubleerde gekozen fascist zelfs lang voor. Wat moet je er van denken, een president die staat te brullen op een podium, zijn stukken jongere vrouw grijpt en roept “Potent! potent! potent!” Dagelijks worden er dertien vrouwen vermoord in Brazilië en er vinden meer dan honderd verkrachtingen per dag plaats. Dat zijn dan nog vastgelegde cijfers.
En 43% van de kiezers vindt die man het presidentschap waard. Het is lang niet zeker dat hij zich alsnog bij een nederlaag in de tweede ronde zal neerleggen. Dan is de open vraag of het leger hem zal helpen bij een trumpiaanse staatsgreep.
Het is voor Lula zaak de kiezers voor de “kleine” kandidaten over te halen. Of het water bij de rode wijn die hij geacht wordt te serveren van die kant komt is nog maar de vraag. Het is bijna duidelijk dat het electoraat verdeeld is in wit & rijk tegen gekleurd & niet-rijk of arm. De tegenstelling zal niet geheel precies zo zijn, maar beelden zeggen wel iets. Net als de geografische verdeling van de stemmen.
En het is voor de toekomst van de mensheid – want daar gaat het om, niet alleen in Brazilië maar wel in zeer hoge mate daar – een bijzonder slecht teken dat een groot deel van het electoraat voor suïcidaal wanbeleid kiest. Ja, vanuit Nederland hoeven we niet per se naar Latijns-Amerika te kijken om dit te constateren. Maar het zou wel helpen als er zoals ooit, in een wijkend verleden, inspiratie uit Latijns-Amerika voor een mogelijke linkse renaissance te putten zou zijn.
– Uitgelichte afbeelding: Wikipedia
