Een Europees Amber alert

Het is duidelijk verkiezingstijd, want je kunt de tv of de radio niet aanzetten of je hoort weer een of andere politicus of -ca iets beloven. Zo heel af en toe kan ik het nog opbrengen om een stukje van zo’n volstrekt nutteloos en doodsaai verkiezingsdebat te bekijken op de tullevizie. Laatst was er weer eentje, bij Nieuwsuur of zo – dat weet ik niet zeker want ik viel er middenin, maar in ieder geval waren Twan Huys en die Mariëlle van-wie-ik-de-achternaam-altijd-vergeet erbij betrokken. Er stond een aantal veel belovende (let op de spatie) politici met elkaar te kakelen. Van het hele toneelstuk zijn me eigenlijk maar een paar dingen bijgebleven.

Ten eerste een mevrouw van het CDA die een wel heel sikkeneurige indruk maakte en die met zo’n belerende snauwstem stond te kwaken over hoe het volgens haar allemaal moest. Voordat ik daar ooit op zou stemmen, dan moeten ze toch minimaal een paar dagen waterboarding op me toepassen of zoiets.

Ten tweede: een of ander stuk sjacherijn van de PVV, waarvan ik alleen de kop heb onthouden en die zag er niet sympathiek uit, om het maar voorzichtig uit te drukken. Niet een hoofd waarvan je zegt, leuke vent, daar stem ik op want ze lullen toch allemaal onzin, dus voor de rest maakt het geen flikker uit. Ik geloof ook niet dat er veel zinnigs uit die mond kwam, want natuurlijk niet verwonderlijk is aangezien het een PVV’er betrof.

Ten derde: een wereldvreemde PvdA’er die het steeds maar over werk had en het belang daarvan. Dat het dus superbelangrijk is dat iedereen werk krijgt, blabla kakelkakel. Heeft die man niet in de gaten dat zijn partij toch alweer een heel tijdje aan het regeren is en dat door het beleid van zijn partij de werkloosheid alleen maar tot Mount Everest-achtige hoogten is opgelopen, zodanig dat zelfs de sherpa’s er daar de brui aan geven? Blijkbaar niet, want hij bleef maar met de blik van een pasgeboren girafje hameren op dat werk, dat er overigens nooit zal komen. Ja, dat leest u goed. Dat werk komt er nooit meer. Daar hebben de bedrijven namelijk geen behoefte meer aan. Computersystemen, elektronische apparaten en machines zijn veel goedkoper, evenals gratis dwangarbeiders vanuit de bijstand en tot zzp’er gedwongen stakkers die voor een paar rotcenten en zonder veel rechten op ieder gewenst moment inzetbaar zijn.

Het vierde en meest intrigerende dat ik me herinner is de wens van de mevrouw die D66 vertegenwoordigde om een Europees Amber alert op te zetten. Tja, dan ga je toch even zitten malen. Hoe komt zo’n partij erop, vraag je je af, een Europees Amber alert, en dat terwijl aan de oostgrens van Europa de spanning mede door het opruiende vingertje van ALDE-collega Van Baalen zo hoog is opgelopen dat de oorlog op uitbreken staat, een noodlottige opwarming van de aarde alleen nog met een uiterste gezamenlijke inspanning te keren lijkt, horden wanhopige vluchtelingen zich in wrakke bootjes richting Europa bewegen en de Spaanse enclaves in Marokko bestormen en in Syrië onder onze ogen gebeurt waarvan wij vroeger altijd zeiden dat we het nooit meer zouden laten gebeuren.
Een Europees Amber alert. En dat van D66, de pro-Europese partij bij uitstek. Weet men zelfs daar geen betere argumenten te verzinnen om ons, de kiezers, met zijn allen achter Europa te krijgen?

Ik probeer me voor te stellen hoe de denktank van D66 tot dit briljante speerpunt van het verkiezingsprogram is gekomen. De verwachte lage opkomst en de fors toegenomen weerstand tegen Europa indachtig zal men geredeneerd hebben dat toch niemand tegen het in Europees verband zo snel mogelijk opsporen van verloren en verdwaalde kinderen kan zijn, ook al komt het misschien hooguit drie keer per jaar voor dat zo’n Amber alert in Europees verband nuttig zou zijn. “Ach, die kinderen, zielig, wat een goed plan van D66, laten we daar maar een keer op stemmen, Henk!”

Ik denk dat ik op 22 mei maar iets nuttigs met mijn dag ga doen. Lekker de natuur in, geen radio, geen tv, geen kranten aan mijn kop. Heerlijk.