Een dag van vreugd’, een dag van strijd

De Eerste Mei – het was de dag waarop je even de ruzieachtige toestand met “de anderen” vergat en samen Links was. Met trotskisten, maoïsten en andere -isten ter linkerzijde, ja zelfs met sociaal-democraten.
Voorbij voorbij en – ja misschien wel voorgoed voorbij. Misschien had Gerard van den Berg, radencommunist en gelijkhebberig gelijkhebber rond de kraakbeweging, wel gelijk: het was een gedoemde symbolische dag.
Toch mis ik hem, die dag (Gerard mis ik ook hoor), staand voor het dilemma of ik misschien naar het Beursplein ga voor iets wat wel zeer SP-gekleurd is, maar waarom zou ik niet naar een SP-achtige bijeenkomst gaan?

Misschien krijgt de eerste mei vooral betekenis in een omgeving waarin de verandering waarom gewoeld wordt ook echt iets betekent. De tijden zijn er niet naar in Nederland lijkt het, zelfs niet onder het meest rechtse regime sinds Seyss-Inquart.

Wacht, laat ik van alle eerste-meien toch vooral die laatste gedenken, in een vol rokerig zaaltje, georganiseerd door trotskisten. Afsluiten, als was het een kerkdienst en daar heeft het natuurlijk wel trekken van, met de Internationale. Natuurlijk alleen het eerste couplet, De staat verdrukt, de wet is logen, dat klinkt te anarchistisch… De Erkende Trotskisten (ze bestaan nog steeds, een enkeling is overleden maar de meesten zijn nog steeds dezelfden, vrouwen zijn er niet meer bij) bloedserieus met de vuist omhoog. Ik kijk naar wat er achter het gordijn dat de zaal dichthoudt gebeurt. De Turkse schoonmakers staan klaar om schoon te maken. Nee, zij hebben hun vuist niet omhoog, zingen niet mee. Ze komen hun werk doen.
Dit nooit meer, besloot ik.
En dan komt toch de weemoed op de dag zelf weer even langs.

Vele jaren later ben ik naar een bijeenkomst geweest waar maar liefst drie (toekomstige) kameraden waren. Het was een bijeenkomst tegen de Humanitaire Interventie tegen Servië – humanitaire bombardementen op scholen en woonwijken hebben ook hun geschiedenis inmiddels. We hadden wellicht bergen kunnen verzetten met zijn drieën, maar het is niet gebeurd. De laatste bewust geleefde eerste mei die ik mij herinner was ik in Chicago op zoek naar het monument van de martelaren, terwille van wie de dag ooit ingesteld is. Ik heb het niet gevonden, of was het zo nietig dat ik het over het hoofd heb gezien? Het staat er wel 365 dagen in het jaar dus je hoeft het niet per se op 1 mei te bezoeken.

Niet vergeten maar wel voorwaarts. Laten we deze eerste mei in het teken van de door Krapuul zelf begonnen aktie voor Erwin Lensink. Solidariteit, daar draait het om tenslotte.

(Deel van Mijn Eigen Rode Canon. De oorspronkelijke serie zelf wordt deze week hervat).