Een dag maar in het leven

Onverschilligheid – het kan een gevolg zijn van de verdommende en lamslaande hitte die de Lage Landen teistert. En niet alleen die. Frankrijk staat in brand, de temperatuur in Groot-Brittannië gaat naar 40o of overschrijdt zelfs die grens.

En dan mag je in je handjes knijpen, in Irak, Iran, Pakistan en India is het regelmatig tegen de 50o.
En ja, zelfs als het oorlogscommunisme of eco-leninisme zomaar wordt doorgevoerd overal ter wereld (van Rutte zijn we nog lang niet af), die temperaturen zijn er al en ook de totale beëindiging van de fossiele industrie en de bijbehorende automobiele samenleving die nou juist geen SAMENleving is zullen niet voorkomen dat hele gebieden in Zuid-Azië onbewoonbaar worden en dat het in West- en Zuid-Europa een kwestie van machteloos zuchtend uitzitten tot het voorbij is.

Het is traditie – althans bij mij, en ik weet niet alleen te zijn, ook al dunnen de legioenen uit – veertien augustus 1967 te gedenken, om vijf voor drie luiden de Beatles met het tot dan bij de BBC verboden nummer het einde van Radio London in. Het is nu 55 jaar geleden.
Traditie.
Het is mij nu te warm om er meer over te schrijven, 30o “slechts” maar wel de vierde achtereenvolgende dag, de vijfde na een nogal onverwachte cardioversie.
Verplaats je in die sombere regenachtige maandag, A., de stilte na drie uur, de muziek die je ontnomen wordt. De eindexamenklas die wacht.
Het zij zo.

– Uitgelicht: still uit video