Van Diggele schrijft in haar pamflet dat de Nederlandse media maar de helft van het verhaal van de ellende in het Midden-Oosten vertellen en dat de consumenten, de afnemers van die zogenoemde misleidingsindustrie, daarvan de dupe zijn. Ze worden volgens haar op het verkeerde been gezet. Bij de presentatie, donderdag van haar boekje, was dat ook het voornaamste thema. De journalisten laten de helft van het nieuws liggen en daardoor worden de lezers/toehoorders misleid.
Ik kan haar daarin niet anders dan gelijk geven. De laatste paar maanden heb ik voortdurend te maken gehad met nieuwe lezers (om eerlijk te zijn zijn het vooral lezeressen) van dit blog die nauwelijks in het onderwerp zijn ingewijd en die vervolgens vol ontzetting – soms huilend – vertellen dat ze hooit hebben vermoed dat het zo erg was. Ineens lezen ze nieuws van Palestijnse huizen die ongeveer dagelijks worden vernield omdat Israel weigert bouwvergunningen te verstrekken, bomen die worden omgehakt, auto’s en muren die worden beklad, velden die in brand worden gestoken, grond die wordt geconfisqueerd, kinderen die in het holst van de nacht van hun bed worden gelicht en oneerlijke processen. Ondertussen bouwt Israel gigantische hoeveelheden huizen in de nederzettingen. En als klap op de vuurpijl worden er ook Palestijnen doodgeschoten in een tempo van gemiddeld zo’n twee ã drie per week. Israelische wandaden worden uiterst zelden bestraft. En alles is overgoten met een saus van onverholen racisme van de autoriteiten en het grote Israelische publiek. Dat soort dingen staat inderdaad niet in onze kranten. Ze verschijnen trouwens ook bijna niet in de Israelische pers. Je moet er de Palestijnse pers op nalezen, waar het nieuws met plaatsen, namen, voorzien van foto’s en video’s wordt opgesomd.
Maar dit is dus niet wat Els van Diggele met haar boekje bedoelt. Van Diggele bedoelt eigenlijk het tegenovergestelde: namelijk dat de Nederlandse pers ons misleidt doordat niet wordt gemeld dat de Palestijnen door hun eigen leiders worden onderdrukt, dat er geen persvrijheid heerst, dat er in de Palestijnse gevangenissen wordt gemarteld en dat ze veel ellende aan zichzelf te danken hebben. Daardoor krijgt Israel van alles de schuld. En dat leidt tot een soort onbalans in de publieke opinie, vindt Van Diggele.
Eerlijk gezegd geloof ik dat dat maar half. Ook in Palestijnse achtergronden munt de Nederlandse pers niet uit. Maar toch lezen we in Nederland nog wel eens dat president Abbas een dictator is en dat hij niet echt kans maakt ooit te worden herkozen. Dat de echte Palestijnse leider, Marwan Barghouthi, al jaren zucht in een Israelische gevangenis,. Dat er sprake is van repressie in Gaza is evenmin een geheim. Helaas is dat weer wel het geval als het gaat om de vraag wie toch steeds die oorlogen in Gaza begint, of nieuws betreffende het feit dat Hamas al een tijdje geen tegenstander meer is van onderhandelingen met Israel.
Maar volgens Van Diggele is de berichtgeving niet in balans. In haar boekje legt ze dat verder uit: Vroeger was Nederland op de hand van Israel, maar de laatste 40 jaar kiest het de kant van de Palestijnen. Die worden beschouwd als de underdog. En Israel is tegenwoordig een koloniale macht. Daarom wordt veel van wat Israel doet veroordeeld. Bijvoorbeeld wat er gebeurt tijdens de demonstraties van de ‘Grote Mars van de Terugkeer aan de gresn van Gaza met Israel. Maar volgens Van Diggele zouden we moeten kijken naar de grens van Gaza met Egypte. Daar is pas echt sprake van onrecht. En er wordt volgens haar weinig of geen aandacht geschonken aan de landen waar de Palestijnen rechteloos zijn, zoals in Libanon, Syrië en Jordanië.
Pardon, mevrouw van Diggele. Jordanië?? Daar zijn de Palestijnen staatsburger. En hoezo moeten we ons richten op de grens tussen Gaza en Egypte? Natuurlijk, Egypte werkt mee aan de onderdrukking met zijn gesloten grens, en zijn grachten om tunnels te voorkomen. Fraai is dat zeker niet. Maar is Gaza een probleem dat Egypte heeft gecreëerd? Zou het niet kunnen dat de Egyptenaren dit ook doen om te voorkomen dat Israel, dat een rigoureuze blokkade hanteert en Gaza heel graag kwijt wil, het hele probleem naar hen afschuift?
En zou het niet kunnen, mevrouw van Diggele, dat u zelf een voorbeeld bent van hoe het verhaal maar half wordt verteld? Maar dan vooral wat betreft de andere, de Israelische kant? U komt in uw boekje aanzetten met de oude koe dat ”de Arabieren” de Palestijnen destijds in de oorlog van 1948 hebben opgeroepen even weg te gaan zodat de Arabische legers hun werk tegen de nieuwe joodse staat konden afmaken. U citeert de vroegere Syrische premier al-Azm, terwijl Israelische onderzoekers als Benny Morris, of Ilan Pappé al een kleine 30 jaar geleden hebben vastgesteld dat dat verhaal dat de Arabische leiders via de radio de bevolking opriepen te vertrekken, door Israelische bronnen is verzonnen. U presteert het het Jeugdjournaal te verwijten dat het in 2017 heeft gezegd dat de Gazastrook ”is bezet” door Israel. ”Is de redactie even vergeten dat Israel dit gebied in 2005 heeft ontruimd en de Israelische burgers heeft uitgewezen om plaats te maken voor een autonoom Palestijns bestuur?“ roept u op pagina 30 uit. Waarbij u even vergeet te vermelden dat Israel Gaza al 12 jaar lang van de buitenwereld heeft afgesloten, bepaalt wat en wie erin en eruit mag, en ervoor zorgt dat het zich niet kan ontwikkelen. Of nee, u vergeet het niet. U ontkent zelfs op pagina 35 dat er sprake is van een blokkade. Immers Israel laat ”op grond van de Conventie van Genève” vrachtauto’s door met hulpgoederen, schrijft u. Welnu, mevrouw van Diggele, de Conventie van Genève is van toepassing op bevolkingen onder bezetting. U haalt dus hiermee uw eerdere redenering overhoop. Overigens is de hele redenering bullshit. Israel erkent zijn verplichtingen onder die Conventie helemaal niet. Maar omdat er volgens alle mensenrechtenorganisaties en -specialisten wel degelijk sprake is van een blokkade, heet zoiets een bezetting.
U verwijt president Abbas dat hij al 12 jaar geen verkiezingen heeft georganiseerd. U vergeet te vermelden dat Israel het Palestijnse parlement, dat 12 jaar geleden werd gekozen, vanaf het begin heeft gesaboteerd, of dat de eenheidsregering van Fatah en Hamas, die in die tijd werd geformeerd, onder Israelische druk is ontbonden. U kleineert het belang van de nederzettingen (die volgens een meerderheid van de waarnemers en specialisten intussen een twee-statenoplossing tot een illusie hebben gemaakt), en u laat u op pag. 110 in de kaart kijken wanneer u vermeldt dat schepelingen van de ”Gaza Flotilla” die in 2010 hulpgoederen naar Gaza wilde brengen en ten koste van 10 doden door Israel werden onderschept, op de band van het radioverkeer met de Israelische marine ”Go back to Auschwitz” hebben geroepen. Dat zou boekdelen spreken ten aanzien van hun mentaliteit. Helaas voor u, mevrouw van Diggele: de Amerikaan Max Blumenthal en de Palestijn Ali Abunimah hebben die tape destijds vrijwel meteen als een vervalsing door de Israelische legervoorlichtingsdienst ontmaskerd. Het valt allemaal na te lezen, onder meer op dit blog. Al is het waar dat de nodige kranten als New York Times of Washington Post het nooit hebben gerectificeerd.
Conclusie: mevrouw van Diggele, u levert een goede illustratie van uw theorie dat slechts het halve verhaal wordt verteld en daarmee het publiek op het verkeerde been wordt gezet. Jammer genoeg geeft uw aanpak aan dat niet de Palestijnse kant, maar juist de Israelische kant van het verhaal bij u nodig verdieping behoeft.
Ook verschenen op Abu’s blog.
