Martin Luther King had een droom.
Ik heb een droom dat mijn vier kinderen op een dag zullen leven in een land waar zij niet beoordeeld zullen worden op hun huidskleur, maar naar de inhoud van hun karakter. Ik heb een droom vandaag. (wikipedia)
Zulke dromen inspireren. Je gaat er als het ware vanzelfprekend in mee. Ook op andere gebieden hadden dromen veel creativiteit tot gevolg. De parabels van Jezus Christus waren zo krachtig dat ze leidden tot een wereldgodsdienst. Leonardo da Vinci ontwierp een helikopter lang voordat er de benodigde energiebronnen bestonden om zo’n ding te laten werken. Jules Verne liet raketten naar de maan reizen en onderzeeërs 20.000 mijl onder zee varen. En zo zijn er nog talloze voorbeelden te noemen.
Op Krapuul kennen we eveneens dromen. Zo is er een verhaal over een wereld zonder grenzen. En er is een pleidooi voor kleinschaligheid.
Allebei de ideeën spreken me aan. Grenzen zijn kunstmatig. Vooral in de tijd van de DDR was het gevoel sterk. Waarom kon de ene Berlijner in een democratie leven en zat de andere noodgedwongen in een dictatuur? Wat betreft kleinschaligheid vind ik dat grote organisaties niet over kleine dingen moeten beslissen. Laat mensen in een dorp beslissen over bankjes in het park of over de plek van hun nieuwe voetbalveld. Niet dat mega-gemeenten bestaande uit tien of nog meer dorpen daarover een bureaucratisch besluit nemen.
Maar die twee wensen komen onherroepelijk regelmatig met elkaar in conflict. Wanneer hoort een besluit op een hoog niveau thuis, bijvoorbeeld een regeling voor milieubescherming, en wanneer volstaat een laag niveau?
Daartoe heb ik nog een klein droompje: dat mensen subsidiariteit algemeen aanvaarden. Een mooie omschrijving van subsidiariteit vond ik een tweeledige. Subsidiariteit wil zeggen dat hogere instanties slechts taken uitoefenen waartoe lagere niet of nauwelijks in staat zijn. Daarbij komt een hulpverlenende taak voor hogere niveaus ten opzichte van lagere. Implicatie is dat gezinsverbanden een heel sterke rechtspositie verdienen.
Is subsidiariteit zo moeilijk te begrijpen? Nee, in principe niet. Maar mensen kennen niet alleen ratio, emotie speelt tevens een voorname rol. Zo is er de behoefte aan wortels. Mensen willen ergens bij horen en anderen uitsluiten. Het is contra-intuïtief macht over te dragen aan mensen bij wie we geen wij-gevoel hebben. Dan kom ik weer terug bij Martin Luther King. In een variatie op zijn droom zou ik willen zeggen: “Ik hoop dat mijn kinderen op een dag zullen leven in een wereld waar afkomst noch nationaliteit belangrijk zijn, maar ze beoordeeld worden op hun karakter.”
Dromen hoort helemaal niet bij ( de huidige vorm van) politiek. Het is de dood in de pot voor iedere vorm van creativiteit.
Mensen hebben dromen, en geven die met elkaar gestalte via de een of andere vorm van samenwerking. Althans, het valt te proberen.
Er is visie genoeg, juist de huidige vorm van de parlementaire politiek en andere machtsstructuren staan verandering in de weg.
En mensen met een visie die aanspreekt is verder erg leuk, tot het moment dat ze vereerd gaan worden en “in de politiek gaan”, dan is het uit met de pret. Laat maar lekker borrelen die visies.
Verder wil ik over bankjes mogen praten maar ook over verder alles inclusief oorlog en ontwapening bijvoorbeeld, en meebeslissen eveneens.
Kunt u dit regelen svp? Of voorstellen doen?
Aha, daar hadden we het gisteren in Utrecht over met Cornelis 🙂
@LRD,
‘Dromen hoort helemaal niet bij (de huidige vorm van) politiek.’
Opmerkelijk daar jij toch een paar ‘dromen’ (voorlopig onhaalbare idealen) had geformuleerd.
Sjaak:
Jij hebt ook dromen over, en hoop op, die betere wereld, alleen de manier waarop die er kan komen, vorm kan krijgen, daarover verschillen we van mening.
Overigens heb ik geen eindpunt in gedachten, dat kan ook niet, want hangt af van duizenden factoren en veranderingen.
“Dromen hoort bij politiek” – zou waar zijn in het geval dat je eerst lekker heb gegeten waarop lange ellendige parlementaire sessie volgen waarbij je lekker gaat zitten indutten en tegelijkertijd dromen. Begrijpelijk op een overvolle maag.
De reële politiek handelt in wetgeving wat op zijn beurt betekent dat in gevallen van Racisme, Xenofobie en Discriminatie waar MLK in zijn beroemde uitspraak het over heeft, moet men de bestaande wetgeving gebruiken om de gierende XRD aan te pakken. Wat in nederland niet gebeurt, waarop de Geblondeerde Leider-Verlosser en zijn aanhang hun kwalijke gang rustig kunnen gaan. Met dank aan de presstitutes.
Indien je effectief-praktisch zou willen handelen, zouden bijvoorbeeld de volgende twee topics bij elkaar ook kunnen: “Dromen hoort bij politiek” en “Geesten rijp maken voor afschot van bejaarden…..”
Men herhaalt vaak de misleidende neoliberale adagio – de Zorg kost steeds meer. Er zijn verschillende interpretaties mogelijk, doch zou men bijvoorbeeld in een mogelijk droom de bejaarden onder een regeling van Defensie aanbrengen. Waarop alle kosten eromheen onder Defensie (van eigen burgers) zouden vallen. Vervolgens roept de NAVO-leiding, noem maar Rasmussen dat alle landen moeten meer aan Defensie uitgeven en – probleem opgelost. Er zijn meteen meer financiële middelen ophanden voor deze groep bejaarden.
Uiteindelijk denk ik zou (a la LRD) de vraag moeten zijn ” Hoeveel mag een JSF kosten?” en dus niet deze “Hoeveel mag een mens kosten?”.
Het is weer kwestie van mogelijke cognitieve dissonantie. Uit sociaal-maatschappelijk perspectief bekeken.
(Iemand Links?? Ja? Of moeten we weer hopen en dromen dat we straks in Verenigd Europa op Gregor Gysi van de Duitse Linke mogen stemmen?)
Inderdaad, we hadden het er in Utrecht al over.
Het verschil tussen Martin Luther King en Geert Wilders kan niet groter zijn, toch hebben ze een belangrijke overeenkomst: een droom. Ook hun twee dromen kunnen niet verschillender zijn. De ene droomde van een pluriforme samenleving, gebaseerd op gelijkwaardigheid, zeg maar zoals het in Art. 1 van de Nederlandse Grondwet is bedoeld, de ander van een dominante, blank-Nederlandsche monocultuur, gebaseerd op de aanname dat culturen niet gelijkwaardig zijn. Daarbij (door mij) aangemerkt, dat met het geringschatten van een cultuur, de deelnemende mensen geringgeschat worden.
Er zijn hier op Krapuul vaak botsingen tussen de idealisten, de dromers feitelijk, en de pragmatici. Mijn bescheiden mening is dat het ene onlosmakelijk met het andere verbonden is.
OT: ik vind subsidiariteit ook een goed model. Waar wel even over gedroomd, gedacht en gestreden moet worden, is hoe klein de kleinste eenheid is en hoe groot de grootste en welke onderwerpen naar een hogere overheid geschoven dienen te worden.
@Cornelis, “…gebaseerd op de aanname dat culturen niet gelijkwaardig zijn. ” Inderdaad, dit is de directe erfenis van de zeer ontwikkelde Slavernij-cultuur, inclusief Zwarte Piet als direct symbool.
Vergelijken van MLK met GW op de vlakte van dromen is net als vloeken in de kerk en op de heiligen. Indien dit vergelijking aangehaald wordt is het dan op zijn plaats te zeggen dat MLK aan de kant van Jesus staat en GW zeker Lucifer vertegenwoordigt. Zijn aanhang tezamen.
Ik denk dat de “grote dromer” van Hitler eenmal voldoende voor Europa was. Nu hebben we geen geblondeerde namaak meer nodig, tenzij we niet met inhalen bezig zijn.
nexus, de natte droom van de een is de nachtmerrie van de ander. Toch zijn het allebei dromen.
Cornelis:
[ op Krapuul vaak botsingen tussen de idealisten, de dromers feitelijk ]
Waar baseer jij je pragmatisme op?
LRD, wedervraag: waaruit blijkt mijn pragmatisme?
Dan lees ik je niet goed waarschijnlijk.
@Cornelis, zou ik niet weten waarom je dit vertelt: “nexus, de natte droom van de een is de nachtmerrie van de ander. Toch zijn het allebei dromen.”
Besef je dat je in dergelijk geval bewust Genocide/Misdaden/Haat met de strijd voor Humane Rechten en Vrijheid, Civiele Rechten op een vlak plaatst?
Neem als uitgangspunt de ethische categorisatie en humane uitgangspunten tov deze soort “dromen” in overweging, omdat er voldoende op dit gebied is gezegd en geschreven. mag je niet doen alsof het niet bestaat. Hoewel de PVV-ers erg sterk zijn in hun aanhoudende analfabetisme.
Wat ik bedoelde is dat pragmatisme zonder droom even vruchteloos is als een droom in de politiek zonder aanzet tot realisering van die droom.
Ik wil best bekennen dat ik een wat pragmatische inslag heb bij het beoordelen van problemen en het bedenken van oplossingen. Maar daarmee sluit ik geenszins de idealist in me uit. Ik denk eerder dat het een geaardheid is.
nexus,
ik vertel dat omdat het zo is. De droom van Martin Luther King is uiteraard een heel andere dan die van Wilders. Dezelfde droom zou Wilders’ nachtmerrie zijn. Ook een droom, maar een boze in zijn visie. Vise versa ook, overigens.
Ik waardeer geenszins beide dromen hetzelfde, ik stel alleen dat het beide dromen zijn. Welke mijn droom is en welke mijn nachtmerrie kan je denk ik wel zelf bedenken. Kleine tip: ik schreef “De ene droomde van een pluriforme samenleving, gebaseerd op gelijkwaardigheid, zeg maar zoals het in Art. 1 van de Nederlandse Grondwet IS BEDOELD, …”.
@Cornelis, dit is ook wat in wezen het wereld tot op het bot verdeelt. De Nuremberg proces heeft duidelijk onderscheid in de droomwerelden gemaakt waar we steeds rekening moeten houden en niet dus doen alsof we niet weten waar het om gaat.
Van mijn kant zou ik niet eens willen weten wat de droom van een racist, xenofoob, moordenaar, kadavereter, genocidepleger of welke dan ook van deze boze geaardheden is.
Ze vallen buiten mijn Universum. Wie dezen in zijn Universum accepteert, heeft dus een immens probleem.
nexus,
men kan dromen wat hij of zij wil. Als je tegen gedachtepolitie bent, dan ook tegen droompolitie. Het gaat erom dat abject gedachtegoed niet uitgevoerd wordt, en wanneer wel, dat dan de desbetreffende wetten worden gehandhaafd.
We kennen de grote dromen van King en Wilders omdat ze deze ons medegedeeld hebben. Waar ze allemaal nog meer van dromen, of gedroomd hebben gaat ons inderdaad niet aan.
@LRD – 7 sept. 22:25,
‘Overigens heb ik geen eindpunt in gedachten, dat kan ook niet, want hangt af van duizenden factoren en veranderingen.’
Ik min of meer wel. Weliswaar is dat een fuzzy referentiekader, maar dat moet ook, anders verval je gemakkelijk tot dogmatisme.
Jan Marijnissen heeft de noodzaak tot een referentiekader ooit pakkend geformuleerd in een kritiek op pragmatisme:
“Maar wat betekent pragmatisme anders dan dat je de status quo als enig denkbare werkelijkheid aanvaardt en daarop je politiek baseert? Maar waar blijft dan de kritische toets? Welk referentiekader hanteert men daar?”
Het kost te veel ruimte om mijn referentiekader in een reactie te verwoorden. Misschien wijd ik er nog eens een artikeltje aan.
@Cornelis, mee eens “nexus, men kan dromen wat hij of zij wil.”
Wat ik in mijn reactie aangaf is het verschil tussen de werelden. Dit wordt mede ook door de dromen bepaald.
(ik wil je niet ermee lastig vallen, doch de meest gelezen boek – De Bijbel, maakt duidelijke melding van deze feit)