Depolarisatie met een nazi – de zaak-Anne Fleur Dekker kan gesloten worden

Iedere ultrarechtse halvegare is hartelijk welkom bij de Nederlandse Publieke Omroep, zoals het omhulsel van de STER-reclame tegenwoordig genoemd moet worden. Naar mijn weten (ik heb mijn kennis wel uit de tweede hand, want ik kijk niet naar die troep) wordt er nu nooit eens iemand van wat we dan maar ultralinks (radicaal links) zullen noemen, uitgenodigd. Niemand van Globalinfo. Niemand van Doorbraak. Niemand van Krapuul. Niemand van De Socialist.

O nee, dat laatste klopt niet. Ze hebben een vast mediafenomeen uit die club dat welkom is.
Zij heet Anne Fleur Dekker. “Uit die club” is meerduidig.

Het zal twee jaar geleden zijn geweest dat zij de aandacht trok hier ter redactie met haar twietverhalen over de Jungle bij Calais. Die wilden wij als samenhangend verhaal wel graag binnenhalen voor Krapuul. Twee auteurs van Krapuul waren in die tijd ook actief rond de vluchtelingenkampen aan die kust, ooit Litus Saxonicum geheten omdat de overtocht naar het Grote Eiland in het Westen van daaruit het kortst duurt. (De kust van de Saksers, niet zo elitair, Kluft!). Zij hebben niet in de eerste persoon geschreven over hun ondervindingen daar. Ze waren er.
Anne Fleur Dekker schreef er wel over.
Maar dan voor Joop.

Rond de tijd dat ik haar vroeg om reportages gingen wij elkaar wel volgen op twitter. Voor het veganisme-themanummer van De AS vroeg ik om een korte motivatie aangaande haar veganisme. Die kreeg ik.
Was zij toen al in een Big Brotherachtig EO-programma geweest dat geloof ik de onwaarschijnlijke naam had “Fuck het milieu”?

FFW via de vermelde bedreigingen uit de PVV-hoek, de wel genoemde maar nooit geëxpliciteerde bedreigingen van “extreemlinks” (wie zijn dat dan nu weer?) toen zij iets schreef over het nauwelijks sluimerende antisemitisme ter linkerzijde (vette pech, ik bestookte de Kraakkrant daar al mee, vijfendertig jaar geleden of langer – kreeg achteraf te horen dat men vond ter redactie dat ik gelijk had maar dat wilde men mij niet geven), de plotseling bepleite Dialoog van Links met Ultrarechts – die Anne Fleur Dekker zelf vorm gaf in ongevraagde berichten over haar nieuwste Grote Liefde die bij het CIDI en een van die ultrarechtse online Schundmedia en bovenal bij de club van Baudet zit. “Depolarisatie tussen de lakens” zei een frisse twiet.
God zal mij hebben horen knarsen, maar ik liet het passeren.
Zei zij zelf niet dat zij Links en Feministe was?
Kun je elkaar halverwege vinden tussen racisme en antiracisme? Een beetje racisme dan maar?
Dat is niet “eigenlijk nog steeds links hoor”, het is stinknormale Nederlandse huichelarij.

De genadeloze detective aangaande Nederlandse hypocrisie, SIGILUX, documenteert de Werdegang van een mediafenomeen onder de hashtag Fleurfiles.

Dan komen wij bij gisteravond – nou ja, kort daarvoor hadden we de Nanninga-tirade over haar HAAT jegens Amsterdam nog gehad. Daar moet je bij een echte (een van de laatste?) Amsterdammer als ik niet mee aankomen.
Maar goed, gisteravond 12 mei 2018.
Anne Fleur Dekker laat het volk weten dat zij bij de JOVD naar het Eurovisiesongfestival zit te kijken. Natuurlijk met de depolarisatie-nazi. En dan komt de verlossende twiet. Die ik in de vorm van SIGILUX’ twiet kan weergeven en van wijdere context kan voorzien.

Fleurtje die zich tegenwoordig laat uitwonen door een neonazi vindt die presentatrices ordinair. #FleurFiles #Eurovision pic.twitter.com/mn2Vaa4mrQ

— SIGILUX (@SIGILUX) 12 mei 2018

De tekst nog even, voor de vindbaarheid:

“Waarom lijkt het altijd zo of de organisatie van letterlijk elk land dat #Eurovision organiseert kijkt naar wie de meest ordinaire wijven zijn die het kunnen gaan presenteren?”

Ik becommentarieer dit nog als een zich noemende feministe onwaardige taal. Pas nu begrijp ik – ik was gisteravond knap moe en zag het nog niet eens: dit is natuurlijk wel JOVD-waardige taal.

Ongeadresseerd:
“Ja super on-feministisch ohhhhhhhhhhhhhhhhhh”

Tegen een geloofwaardige feministe die ongeveer reageert als ik:

“Pls stop met mensen vertellen wie zichzelf feminist mag noemen”

Over de presentatrices van de Portugese televisie:

“To be fair, die dames worden sowieso door de regia half gedwongen zo te doen. En die makeup hebben ze niet zelf op gedaan.”

Dan herinnert Anne Fleur Dekker zich dat zij ooit ongevraagd heeft doen weten biseksueel te zijn:

“Over die ‘ordinaire wijven’ tweet. Dat ik mijn seksuele ding ja. Ik sop vrij snel op m’n stoel tijdens zo’n avond. Compleet dus niks mis mee, in tegendeel.”

Alsof het die taal goedmaakt. Alsof je er geloofwaardigheid bij de ruime emancipatiebeweging die met die letters wordt uitgedrukt mee wint, of herstelt.

De presentatrices van RTP heten Daniela Ruah, Sílvia Alberto, Filomena Cautela en Catarina Furtado.
De eerstgenoemde is joods. Daar kun je ook nog iets van maken natuurlijk, maar het dossier wordt al gesloten.

Anne Fleur Dekker is een realitysoap voor Xenofoob Nederland, zij speelt de Linkse Feministe.
Anderen hadden het eerder door. In de landerige vermoeidheid van het kijken naar het songfestival zag ik het dan eindelijk ook.