Denk toch om je bloeddruk!

De zomer is weer een beetje terug. Helaas, door het doorbreken van de continuïteit is het meteen nazomer. De bomen verkleuren al, wat voor augustus toch wel heel vroeg mag heten.
Maar goed, wij konden de verleiding niet weerstaan neer te strijken op ons vaste terras aan de Oude Haven om ons te laven aan een streekbier, beetje uit de volle zon maar wel in het genot van mooi weer.

Geschuifel rechts van mij – twee vrouwen kraken net iets te gretig-snel de plaats van mensen die opstaan om weg te gaan van hun makkelijke zitplaats. Hierdoor roept een van de twee aandacht op die ik verder niet gegeven zou hebben. Nee toch. Zij draagt een rode jurk, rode pumps, heeft haar lippen rood geverfd en het haar geblondeerd. In het voorbijgaan hoor ik een wat bekakt accent. Nou ja, dat heb ik zelf ook, maar ik spreek zelden zo gedecideerd. Het zal toch niet? Een tijdlang zit ik daar een beetje met de kwellende vraag: heeft deze mevrouw mij [als zijnde redacteur van Krapuul] in geschrifte een geniepige antisemiet genoemd, en zo ja, wat heeft zij daar over te zeggen? Waarop baseert zij deze uitspraak?
Anderzijds: er zijn meer dames van vorderende leeftijd die zo uitgedost kunnen zijn en aan de witte wijn zitten op een late woensdagmiddag. Dat krijg je van die kletspraatjes over hoe iemand er uitziet. (Ze lijkt er toch wel sprekend op, van die foto’s). Laat maar.
Vooral niet druk maken.

Vooral niet druk maken! Er wordt mij een harnasje omgedaan door de doktersassistente voor een vierentwintiguurs-bloeddrukmeting. De klittenband om mijn linkerarm zit nogal strak, eens per half uur wordt hij onder flink gepiep aangesnoerd, hetgeen net gebeurt terwijl ik dit tik. Ik ben heen met de tram, besluit lopend de hele binnenstad te doorkruisen om niet piepend in de tram te zitten of te staan. Rustige levensmiddelenzaak in, geen file bij de kassa, geen gepiep.

Ik passeer het Wertheimpark. Hier wordt een alvast groots genoemd monument aangekondigd met namen van “holocaust”-slachtoffers. Flikker toch op met je grootse monument. Mijn eigen echte achternaam komt er zo’n honderdvijftig keer op voor als het klaar is, ik zeg het u maar even, joechei, en dankzij wiens genade loop ik hier, niet geheel onbekommerd – piep piep – langs dit park? Vooral niet druk maken.

In het park staat in strak gelid, onbeweeglijk, een rijtje jongedames, gehuld in zwarte kokerrok, lichtzwarte panty’s en zwarte trui of vest. Een ontgroeningsritueel, weet je dan. Het corps trekt zich niets meer aan van de intree zoals georganiseerd voor alle net aankomende eerstejaars, die knorren zoeken het maar uit. Ga ik nu echt even in dit park zitten?
Dan breken de stram in de rij staande meisjes uit in een lied over Peneelopee, en daar bedoelen ze niet de vrouw van Odysseus mee. Zij dingen naar een of ander dispuut. Ach, de tijd dat je met dit soort gedoe niet geconfronteerd werd in Amsterdam of elders.
Niet druk maken. Wel doorlopen. Piep piep.

Maar ja, het weer is weer redelijk goed en overal om mij heen duiken kortgerokte of in minimalistische shorts gestoken dames op. En dan, strakke jeans zijn ook spannend hoor. Het mooie weer in de stad spant samen tegen mijn meetresultaten, het overheerlijke glas bietensap wordt tegengewerkt. En dan loopt net voor mij uit een in hotpants gestoken meisje op, dat wel heel lang voor mij blijft uitlopen. Ik mijmer wat over Het Meisje In Hotpants In Het Algemeen – maar dit Concrete Meisje blijft tot de voordeur voor mij uitlopen. Ik word echt niet zomaar opgewonden (meer) hoor, maar ik kan niet uitsluiten dat de aanblik gevolgen heeft.
Piep piep.

Dus rol ik in een stoel, quasi-uitgeput, met een boek van een filosoof over wie ik volgende week iets zinnigs moet vertellen en hoe kom ik aan een geslaagde peer review van wat ik maar nauwelijks begrijp? Het gaat over de realiteit van het zijn en niet te vergeten de subject-objectrelatie. Ondanks de herrie op het dak (dekkers zijn bezig nieuw grind te storten, het is niet te geloven hoe lang ze daar over kunnen doen) doezel ik weg. Af en toe vertelt het gepiep mij dat het nog steeds ochtend is.

Toch maar even het nieuws doornemen, ook voor Krapuul natuurlijk. De gebruikelijke oorlogshitserij en andere onzin. Tikken gaat moeilijk met de linkerhand maar tussen de pieppauzes door lukt het net.
Als u vandaag niets meer van mij hoort weet u waar het aan ligt.
Piep piep.