Als ondertitel bij dit stukje zou je nog kunnen toevoegen: ‘and not for the first time.’
Want het is dat laatste waar ik vooral aan moet denken wanneer ik stukken lees zoals dit stuk waaruit blijkt dat IS bedoeld dan wel onbedoeld (ik neig het eerste aan te nemen, maar daarover een andere keer) een creatie is van de Verenigde Staten.
Steeds vaker moet ik eraan denken dat de verschrikkingen en het lijden, het geweld en de dood die het resultaat zijn van beslissingen genomen ver weg van al dat lijden en sterven door ‘mad men’ in nette pakken met stropdas in smetteloze kantoren een precedent hebben in de geschiedenis en zelfs in de recente geschiedenis.
Om duidelijk te maken wat ik bedoel, laten we vooral voor de jongere lezers teruggaan naar April 1970.
De oorlog in Vietnam verloopt voor de Amerikanen dramatisch slecht. Het buurland Cambodja, een vreedzame oase in een gebied dat steeds verder een uitzichtloze oorlog wordt ingezogen, is nog steeds niet betrokken bij de oorlog.
Maar in de hersenspinsels van de Amerikaanse generaals is het land één grote basis en doorvoerhaven voor Noord Vietnamese troepen en uitrusting op weg naar het slagveld in het zuiden van Vietnam.
Twee mannen, president Richard Nixon en zijn adviseur Henry Kissinger besluiten in het diepste geheim de furie van de Amerikaanse luchtmacht van meer dan tien kilometer hoogte los te laten op het vreedzame land.
Het Amerikaanse Congres weet van niks en de logboeken van bommenwerperbemanningen die een eed van geheimhouding moeten afleggen, worden vervalst.
Vier jaar later zijn er meer bommen op Cambodja gevallen dan in de hele Tweede Wereldoorlog op Japan…
Een hele maatschappij met zijn fragiele sociale en economische infrastructuur is terug gebombardeerd naar het stenen tijdperk. Er zijn – net als bij de door Balkenende gesanctioneerde bombardementen op Irak in 2003 – meer dan een miljoen doden op een bevolking van slechts zeven miljoen.
Op 17 April 1975 trekt de Khmer Rouge de hoofdstad van het totaal verwoeste land binnen op het moment dat de Amerikanen met de staart tussen de benen Zuidoost-Azië verlaten.
Wat dan volgt en vooral wat de consequenties zijn van die eerder genoemde hersenspinsels van een paar Amerikanen meer dan tienduizend kilometer verderop, laat onderzoeksjournalist John Pilger u onverbloemd zien in zijn film uit 1978 getiteld Cambodia Year Zero.
https://youtu.be/37R0hB08kUI
De film is nog steeds in al zijn gruwelijkheid actueel want dit is wat ‘onze leiders’ ook heden ten dage teweeg brengen. De ene keer gedreven door de waanvoorstellingen van guerillabases die niet bestaan, de andere keer van massavernietigingswapens die evenmin hebben bestaan.
President Nixon moest in 1974 aftreden. Niet vanwege de oorlogsmisdaden begaan tegen de volkeren van Zuidoost Azië maar vanwege een binnenlands schandaal dat bekend staat als ‘Watergate.’
Hij stierf op 81-jarige leeftijd zonder ooit verantwoording te hebben afgelegd over de door hem begane misdaden tegen de menselijkheid.
Henry Kissinger is nu 92 en onderscheiden met een Nobelprijs voor de Vrede….
Ook nu lijken ‘onze leiders’ die rechtstreeks verantwoording dragen voor het lijden en sterven in het Midden-Oosten en Afrika als ook op de stranden van Griekenland overal mee weg te komen.
