http://www.youtube.com/watch?v=en8yqVxuT-U&feature=player_embedded
Die dinsdag begon ik op kantoor met een mailwisseling met J. waarbij wat die dag herdacht diende te worden ter sprake kwam. Ik weet niet meer waar het verder over ging maar ik sloot af met ¡Hasta la victoria siempre compañero!
Die avond zou er personeelsborrel zijn, om het einde van de zomer te vieren. Het was schitterend weer. Dat is het vaak op 11 september in Nederland voorzover ik weet. Als vlak voor het begin van de borrel een circulairemail aankomt die zegt dat hij toch doorgaat ondanks – dan verneem ik het dus, en ik ben niet de enige.
En even schiet het mij door het hoofd dat het iets met de datum te maken heeft. Ik voelde mij al onvoorzichtig om in een mailbox van de zaak een revolutionaire groet te slaken, Feind hört immer mit.
Het leek mij onwaarschijnlijk dat de aanslagen in New York en Washington iets met de datum te maken hadden. Ja, als het een inside job was, was de datum natuurlijk wel bewust gekozen. Maar ik hoor niet tot de gelovigen.
Ik weet nog steeds al te goed wanneer ik opgehouden ben “elf september” te vieren. Een groot deel van de route sprak ik met een kameraad over een vrouw met wie ik een kortstondige affaire had gehad en die met hem zei te hebben samengewoond. Zij werd achterdochtig over zulk “toeval” dat ik alleen maar echt toeval kon noemen. Eigenlijk vond ik het naar voor hem om dit te bespreken, naar ook voor haar, en voor de aanleiding waarvoor we daar liepen. Dat dus niet meer – maar kort daarna is de traditie van de opening van het seizoen met een gemeenschappelijke demonstratie van Links ook afgeschaft voorzover ik weet.
Links was op de terugtocht. We schrijven eind jaren zeventig. De rechtse hegemonie, ideologisch vooral, stond voor de deur en werd ook door zogenaamd links met huid en haar geslikt. Tot op heden: waarom zou je je anderhalve eeuw na de bloeitijd van het liberalisme in duivelsnaam liberaal willen noemen? De ewiggestrigen die dat een goed idee vinden kwijlen van genot.
Zouden de nieuwbakken liberalen het geweer willen hanteren, in het stadion, als de ideologen en belanghebbenden achter Henk en Ingrid aan hun afrekening toe zijn? Want wie voor “liberalisme” kiest zal ook die consequentie moeten slikken. O nee, ze laten het over aan het beroepsleger en aan de vrijwilligers in de politie. En er is en blijft een kans dat ze aan de verkeerde kant van de geweerloop zullen staan, hoe graag ze zich ook liberaal noemen.
Elf september – toen het nieuws tot mij doordrong was ik net voor de tweede keer ongeveer met zoiets escapistisch bezig als roeien. In de kantine van het botenhuis stond de radio aan en daar werd het vermeld. Staatsgreep in Chili. Het zat er enerzijds aan te komen. Anderzijds – de nieuwe legeraanvoerder was nog maar kort tevoren door de socialistische president benoemd, en Pinochet had trouw aan de grondwet gezworen en aan zijn opperbevelhebber, de president.
Maar beloften van rechts zijn niets waard. Het presidentiële paleis werd gebombardeerd. Allende verscheen zelf met geweer in de aanslag voor een raam. Het maakte niet uit.
Vierentwintiguur nieuws had je toen nog niet. Radio was het snelste medium en verder was er de krant, ochtend- en avondbladen. Pas de dagen na de staatsgreep werd duidelijk hoe ingrijpend wraakzuchtig rechts tekeerging. Iedereen die in verband kon worden gebracht met een linkse partij of een vakbond werd opgepakt – dat krijg je in een zogenaamde democratie, alle adressen waren bekend – en naar als concentratiekamp ingerichte stadions vervoerd. In afwachting van de echte concentratiekampen in de woestijn.
Chili kreeg zijn rechtse lente. Wat er te privatiseren viel zou geprivatiseerd worden. Ze zijn er nog steeds mee bezig. Het investeringsklimaat wordt voor Latijns-Amerikaanse maatstaven ideaal genoemd. Het land dat een kleine drie jaar lang een toonbeeld van democratisch socialisme was werd de proeftuin van het zogenaamde neoliberalisme.
Geheel Links kwam in het geweer, in Europa en Noord-Amerika. Onvoorstelbaar nietwaar, dat de voorlopers van het o zo liberale GroenLinks actief meededen bij de voorbereiding en uitvoering van wat de grootste “linkse” demonstratie sinds mensenheugenis was, op de al even zonnige zaterdag 15 september.
Wij, ongeregeld en anarchistisch links, waren zo stout af en toe vanuit ons eigen blok “ITT boem!” te “doen”, in verband met het concern dat van begin af aan de staatsgreep had gesponsord, geheel openlijk. Elf september werd voor jarenlang het symbool hoe gevaarlijk rechts was. En daar is de datum natuurlijk nog steeds het symbool van. Drieduizend mensen moedwillig vermoorden is rechts. Drieduizend werkende mensen zelfs. Wie zou zich daarna nog liberaal durven noemen?
Ik snap er niks van
Zie ook: http://www.democracynow.org/2011/9/8/epitaph_for_another_9_11_reknown en andere items in die uitzending van DemocracyNow.org over 11 september.
excellentie zwembad Schreef:
Arnold verwijst naar de dood van Salvador Allende ook op “nineeleven” maar dan in ’73.
En nu ineens weet ik weer waarom in 2001 die datum (niet getal) me zo bekend voor kwam.
In 2001 dacht ik dat het kwartje was gevallen met de verwijzing naar het Amerikaanse alarmnummer 911 al bevredigde die me niet want ik wist toen (geloof ik) niets van dat alarmnummer.
Koos Koster zat toen z’n Vodjes in het Stadion te schrijven…..