Reactie op Mokum, zuchtend onder een zachte bezetting
Je hoeft niet in Amsterdam te wonen om de zogenaamde “zachte bezetting”, de stad als publiekstrekker voor toeristen in plaats van een plaats om te wonen te ervaren.
In Tilburg is er “de Spoorzone”; voortgekomen uit de Hall of Fame, bestookt met subsidiegelden en de daarbij behorende regeltjes vanuit de gemeente. Vroeger een bolwerk van echt opstandige punkers en club-ers, nu een verzamelplaats van versleten alternativo’s – hetzij drie keer modaal, hetzij blut. De vrijwilligerscultuur die er vroeger heerste is naar de maan sinds een paar geprivilegieerden de vaste baan uit hun vrijwilligerswerk haalden en de rest hard uitgelachen werd door het “management”.
In Tilburg is ieder werkelijk alternatief initiatief met het grootste gebrek aan zorg dood-gemanaged: gooi een handvol knaken in het publiek en zie ze elkaar afmaken was het recept. Het resultaat is een markant terrein met markante gebouwen dat er nog steeds uitziet als een bouwput of kraakpand. Het is geen cultuur- maar een drugstempel geworden waarin lokale junks hun normaalheid vieren middels “being on the grid.”
Het publiek is inmiddels gereduceerd tot klapvee voor mensen die het “helemaal gemaakt hebben”, vrijwilligers balen met terugwerkende kracht aan de tijd die ze in dit commerciële monster gestoken hebben, de stad vraagt zich af waarom er zo veel geld in veel te grote cultuurprojecten gestoken wordt terwijl essentiële zorg- en leertaken van de gemeente zo ontzettend blijven liggen.
Zolang ik van m’n “meedoen-regeling” niet naar gewone concerten in gesubsidieerde instellingen kan waar ik dan ook nog eens jaren vrijwilligerswerk voor gedaan heb, kan de hele “cultuurscene” Tilburg ontploffen. Zesde stad wat betreft inwoners, dertiende wat betreft cultuur, dat is de score en die gaat niet door dezelfde bende clowns die dit veroorzaakt hebben verbeterd worden.
Ik heb wel een hardrock-verklaring: als punks gaan samenwerken met CDA’ers weet je zeker dat corruptie geen gevolg maar norm geworden is. Het is het hele “Art of the Fail” over and over, het maakt niet uit of zaken lukken of mislukken als maar genoeg mensen een hartwip overhouden aan het vermarkten van hun idealen. Het sfeertje dat nu in de stad heerst: iedereen elkaars vijand, eigen drugs eerst, alles kapotmaken dat je niet begrijpt, je succes breed uitmeten waar je je debacles verzwijgt en heel, heel veel dement geweld.
Spoorzone, je had deze stad echte hoop kunnen geven. In plaats daarvan ben je tot een vergaarplaats van narcisme geworden, een podium voor aandachtsgeile idioten. Ik zal je niet bezoeken tot je je echte 90’s spirit teruggevonden hebt. Ik wacht op een teken dat niet alle jaren-90 idealisme kapot is, dat sommigen hun politieke- of muzieksmaak, hun ambacht en geestelijke gezondheid niet verraden hebben in een vlaag van “op zoek naar een nieuwe uitdaging”. Alsof alles in het leven een uitdaging moet zijn.
Het enige dat ik tegen deze ongein kan doen is genoeg strips blijven lezen, lekker niet meedoen en back to the roots.
