De schoftendictatuur en de rotstreken van haar publieke aanklagers

Gisteren was het Myrthe Hilkens die van Twitter gewerkt werd, straks moet elke onwelgevallige mening of kleur het veld ruimen uit de gemuilkorfde schoftendictatuur die Nederland langzamerhand aan het worden is.

Men heeft elkaar na zo’n twintig jaar strak gecoördineerde hersenspoeling eindelijk het nieuwe realisme gevonden. Het ligt aan alles en iedereen. Het ligt aan de Islam en aan links. Aan de Marokkanen en de Turken. Aan de gutmenschen, de moslims en de eurofielen. Deze nieuwe realisten willen uit de EU, zelfs als ze in Uruguay wonen. En inderdaad: Wie wil er niet minder EU als je ziet hoe en door wie het gedrocht bestuurd wordt en hoe hele landen met onhoudbare schulden door corrupte politici versneld worden weg-geprivatiseerd in de zakken van bankiers?

Maar minder EU moet niet betekenen dat we moeten kiezen voor een racistische apartheidsutopie waar men vanuit elke laag van de samenleving, tot en met het hoogste niveau, ongestoord zijn vuil over hele bevolkingsgroepen kan uitstorten. Nu al kunnen we getuige zijn van de moordlustige geweldfantasieën van op hol geslagen idioten op Facebook: Ze roepen op tot het heropenen van gaskamers. Ze schreeuwen om deportaties. Ze smachten naar brandende moskeeën. Ze halen hun schouders op voor verongelukte kinderen. Grenzeloze vrijheid van meningsuiting, mogelijk gemaakt door een apathische overheid, geborneerde pseudo-intellectuelen, gesponsorde haatbloggers en incompetente stenografen die hele dagen elkaars rommel overpennen en zich journalist noemen. En wat doet de regering? De minister van Sociale Zaken en integratie, de man die altijd verdrietig kijkt, organiseert een “discriminatiedebat” met een dansmarieke en vijf kamermeisjes. Alleen al door de benaming is zo’n debat een legitimering voor wat het zou moeten beogen te bestrijden.

De meest weerzinwekkende dingen kunnen over de nieuwe zondebokken gezegd worden. Hoe anders is het als je je woorden verkeerd kiest als je het over Israël of het zionisme hebt? Hoe hard word je daar op afgerekend vanuit alle lagen van de samenleving, tot en met het zelfde hoogste niveau? Waarom is dat? Ik kan me alleen in woorden proberen te verplaatsen in een volk dat eeuwenlang is verguisd, vervolgd, verjaagd en verketterd. Een volk dat zich zelfs verlaten voelde door hun God en van wie een deel uiteindelijk hoop vond in een land: Israël. Een ideaal van hoop en geborgenheid. Een laatste strohalm van veiligheid en toekomstperspectief. Ik begrijp de liefde voor een land en het belang om het te beschermen en ik begrijp ook dat elke kritiek op het land dan als een aanval wordt gevoeld. En een aanval op een land waar veel Joden zich zo mee verbonden voelen, voelt als een aanval op hun Joodse identiteit. Het voelt als antisemitisme.

Maar mijn begrip heeft ook zijn grenzen. En als ik me een keer niet probeer te verplaatsen, dan ziet het er zo uit: De God van Abraham hebben de seculiere zionisten allang bij het grof vuil gezet. In plaats daarvan is verafgoding van een land in de plaats getreden. Een land dat verdedigd wordt als een wespennest en dat in permanente staat van oorlog verkeert. Een land dat mensen onderdrukt en zich in allerlei bochten moet wringen om niet zijn laatste greintje geloofwaardigheid te verliezen. Wee hem die het nest of de politiek die het nest vertegenwoordigt onwelgevallig is; hij wordt gestoken met het pijnlijkste sociale gif, het gif van de beschuldiging van antisemitisme. Want een aanval op de agressieve wespen, is immers ook een aanval op alle vredelievende honingbijen, zo zoemt de mantra.

Begrip heeft zijn grenzen. Een sporter uit Israël kreeg een klap bij een ruzie tijdens een sportwedstrijd en FJN voorzitter Herman Loonstein maakte er binnen no time een antisemitisch geweldsdelict gepleegd door Marokkanen van. Omdat zijn bronnen ‘m dat verteld hebben. Hoe zou Loonstein zich voelen als ik naar aanleiding van geweld tegen een moslim zou schrijven dat een “betrouwbare bron” mij heeft verteld dat het een paar Joden waren die hem in elkaar hebben getrapt? Hoe zou Loonstein zich voelen als Joden onder deze permanente laster zouden lijden? Jarenlang. Georganiseerd en gesponsord. Net zo lang tot er een kritische massa van aversie en haat is opgebouwd, dat zelfs het oproepen tot racistische geweldsdelicten tegen Joden door de minister van Sociale Zaken als ‘discriminatie’ kan worden afgedaan?

Zij die weten hoe het is om eeuwenlang belasterd te worden, juist zij zouden zich twee keer moeten bedenken eer zij anderen zoiets aandoen.

Het is blijkbaar gemeengoed geworden dat hele volksdelen of individuen publiek afgemaakt worden, nu laster niet alleen een businessmodel van de bekende haatblogs is, maar ook van de politiek en van de zogenaamde kwaliteitsmedia die om de oplage in het apartheidsutopia nog enigszins op peil te kunnen houden, hun eigen tweedracht zaaiende horzels hebben aangesteld.

De herinnering aan een verschrikkelijk Europees verleden zou ons moeten behoeden voor het maken van dezelfde fouten. Nu en in de toekomst. Maar dan moeten we dat verleden als een les tot ons nemen en niet als als excuus voor herhaling.

Zolang dat niet gebeurt, stevenen we af op een land waarin wraakzuchtige laster, karaktermoord en het oproepen tot geweldsmisdrijven de norm worden en waarin privacy en het vrije woord niets meer waard zijn. Aan het dansmarieke van Sociale Zaken of Justitie hebben we dan ook niets meer. In zo’n schoftendictatuur is er geen veilige plek. De anonimiteit is dan nog de enige schuilkelder.