De opening van Villa Kakelbont

Waar ik het verheugdst over was kan ik ook nu niet bepalen. Over het huis of haar aanwezigheid, het meisje dat zich achteloos liet aanduiden als mijn verloofde als zij mij opbelde, wat tot hengelend geroddel op de studentenflat aanleiding gaf. Zij was ex-medebewoonster dus men kende haar. En ook nu zwijgen wij (mag ik hopen).
Zij stond met een bosje bloemen voor de deur. Ik moest opendoen alsof het zo hoorde. En zo hoorde het ook.
De bloemen vonden zelfs een plaats in de vensterbank. Nu nog die vensterbank ook echt een plaats maken die hoorde bij het glas waardoor licht in een woning komt. Hiertoe moesten kastdeuren die achter het glas getimmerd waren verwijderd worden. Hetgeen opmerkelijk eenvoudig in zijn werk ging, het was niet hermetisch dichtgetimmerd. Er waren huizen waar het glas uit de ramen werd geramd en vervolgens (een deel van) de houten vloer in het gapende gat werd gestopt. Dat bracht nogal wat werk met zich mee, en kosten uiteraard.

Hier hoefde het niet. De kastdeuren konden terug op hun plaats, voor de kastruimten die ze moesten afsluiten. Geen probleem. De oorspronkelijke kraak was al eerder geweest, praktisch uitgevoerd door gepokt-en-gemazelde activisten uit de buurt die niet tegen verloederende leegstaande huizen wilden aankijken. Er was meteen een nieuw slot in gezet dus ik was binnengestapt met sleutel en al. Niets leek mijn terugkeer op een Amsterdamse verdieping, maar dan nu als hoofdbewoner, in de weg te staan.

“Zet die deuren maar terug voor het raam, want ik kom zo met een ploeg om jullie er af te slaan.”
De eigenaar, een bekend niet zo bona fide makelaar? Maar het huis was toch aan de woningvoorraad onttrokken, zoals het heette?
Een Bekende Buurtactivist stond met nog iemand voor de deur, nogal erg duidelijk hoorbaar in de straat. Ik kende hem uiteraard wel. Waarom dit plotseling? Een beetje trillerig ging ik naar beneden om te vragen wat er aan de hand was. De Bekende Buurtactivist meende dat het betrekken van deze verdieping de sociale nieuwbouw in de straat in de weg zou staan en dat zou hij betreuren. Waar had ik mij eigenlijk in begeven?
Het werd een klein oploopje en Bekende Buurtactivist werd gekalmeerd door andere, misschien minder Bekende maar des te actievere Buurtbewoners. Hij bond in. “Ik vind het jammer”. Hij viel bij dezen in ongenade maar bij mij zat de schrik er in, wat het meisje met de bloemen eigenlijk maar matig waardeerde. Zij zou mij toch goed genoeg hebben moeten kennen om te weten dat ik geen Heldhaftige Kerel was die wel even terugsloeg als het nodig was.

De Bekende Buurtactivist verhuisde al spoedig naar wat toen een Overloopgemeente heette en kreeg een of ander baantje dat de PvdA toen naar het leek volop te vergeven had in Amsterdam (en misschien werkt het nog steeds zo).
Toch was de opening van wat het volgende Belangrijke Meisje In Mijn Leven (belangrijker, zeker in terugblik) Villa Kakelbont zou dopen onder een slecht gesternte.
Ik ga over de Villa verder niet schrijven. Vijftien maanden heb ik er verbleven en alleen al de verweving met mijn liefdesleven van toen staat wat mij betreft de rest van het verhaal hier in de weg.

Ik heb beschreven hoe je als kraker m/v al de schrik aangejaagd kon krijgen door wie je voor medestander had gehouden. Beschouw dit als deel van een al dan niet verdergaande serie over Krapuulredacteuren als Kraker, hier eerdere bekentenissen.
O ja, het desbetreffende pand is op den duur gesloopt en er is niets voor in de plaats gekomen.