De figuur waarover ik het vanmiddag had was ongetwijfeld overtuigd dat de insluipster van DeKey dolverliefd op hem was terwijl hij haar terwille was met praatjes over hoe vaak ik niet thuis was. Op de draaitafel die de barbaren van deze woonzwendelaars het raam uitgooiden lag een lp van de Primettes, de vroegste gedaante van de Supremes. Die komen nu niet langs, Baby love wel. Keuze van Pyt.
Als het om de post-Ross-Supremes gaat is deze moeilijk te overtreffen. Keuze van Pyt en mij. 1971
Nathan Jones
Deze heb ik al twee keer geplaatst in de muziekrubriek, maar het is en blijft een Allerdierbaarste – op één na
In and out of love, 1967
De schandelijke vernacheling van de groepsnaam en de wisselende bezetting – Mary Wilson was de Grote Constante – en (maar dat zal “men” luidkeels ontkennen) dat het om een groep van zwarte vrouwen gaat staat de gelijkstelling op de hoogte van Beatles en Stones in de weg. Toch geldt dit voor de Supremes. Nog een keuze van Pyt.
Mijn favoriete Supremesnummer van vóór 1969, het was voor mij een verrassing dat het erkend wordt als Northern Soul omdat het om onbegrijpelijke redenen niet nr.1 is geworden.
Love is like an itching in my heart, 1966
Het is bijna obsceen te moeten kiezen, nog een van de post-Ross-periode.
Love it came to me this time, 1971
Er moet nog van alles langskomen, maar de aanleiding tot deze uitspatting is het overlijden van Mary Wilson gisteren. Zij ruste in vrede.
- Uitgelichte afbeelding: By Jay Godwin – https://www.flickr.com/photos/lbjlibrarynow/49173688121/, Public Domain, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=84639602
