De mijmeringen van een vrijwilliger die zijn laatste les geeft aan de kinderen in het vluchtelingenkamp van Callais. Hij moet afscheid nemen van zijn leerlingen. Volgende week wil de Franse overheid het kamp opdoeken.
Volgende maandag zal het met geraniums afgerande binnenkoertje er niet meer zijn. De Franse overheid heeft immers beslist om het probleem Calais van de kaart te vegen. Maandag 17 oktober starten de pletwalsen hun motors. Nu al worden de deuren van de scholen opengestampt en de vrijwilligers opgepakt. Zwarte laarzen marcheren zoals voordien. Kunduz of Calais, het resultaat is hetzelfde: puin. Nergens welkom. Bloemblaadjes zullen met slijk vermengd worden. Poppies won’t blossom.
Vorige maand heeft Abdulkarim asiel aangevraagd. Waarschijnlijk zal hij met een bus naar een opvangcentrum worden vervoerd. Of eerder afgevoerd. Want net als voor duizenden anderen, is het voor hem een vraagteken waar in Frankrijk hij terecht zal komen. Marseille, Lille, Brest of Lyon. Op het moment de bus de stad in zal rijden, zal hij het weten. Een echte kans om erkend te worden als vluchteling heeft hij niet.
Zijn vingerafdrukken zitten immers in een Italiaanse databank en Frankrijk heeft net een terugkeerakkoord getekend met Soedan. De dictatuur van de papieren diplomatie reduceert vermoorde familieleden tot tot een voetnoot in heel het vluchtelingenproblematiek. Zelf weet hij dat ook. “But you don’t have to worry, Sudan and Lybia are far much worse.”
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
