De jaren zeventig was een tijd van economische en politieke strijd, met veel stakingen. Een van de stakingen die het meest tot de verbeelding spreekt, was die in 1979 in de Rotterdamse haven, nu 35 jaar geleden.
Het kwam niet uit de lucht vallen in Rotterdam. Het was augustus en er was nog steeds geen cao. Dat was niet omdat de eisen zo extreem waren, maar omdat de bazen er gewoon geen zin in hadden. Net als nu riepen bazen en regering dat het heel erg slecht ging met de economie.
Het was een tijd van recessie, maar in de havens zelf wezen de cijfers iets anders uit. De Rotterdamse haven had meer goederen verwerkt dan ooit te voren. Het was ook niet de eerste keer dat havenbazen, beter bekend als havenbaronnen, dwars lagen bij cao-onderhandelingen. Het Actiecomité Rotterdamse Havenarbeiders besloot om de druk op de FNV te verhogen.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: socialisme.nu
dus 1979 was het jaar waarin FNV en PvdA het proletariaad verraadden en kozen voor het grootkapitaal?
Nee hoor, Richard, dat was bij de havenstaking van 1970 ook al, om van eerdere grote stakingsacties maar niet te spreken – nou ja, bijvoorbeeld de ambtenarenstaking in Amsterdam 1955, waartegen het leger werd ingezet door Drees en de zijnen.
Solidariteit tussen zwarte en witte arbeiders in 1979? Beetje terugprojecteren vanuit huidige discussies en mantra’s (hoewel het artikeltje tien jaar oud is?). Toen dacht nog vrijwel niemand in die termen. Maar waarom niet ook homeseksuele en heteroseksuele arbeders genoemd, of katholieken en protestanten. Misschien werd er wel wat over buitenlanders gezegd. Daar waren er niet veel van, maar ontbraken ook niet geheel in de haven.
Het grootste verschil was dat tussen havenarbeiders in de stukgoed en de containersector.