Het hoort niet, en ik ben tegen, maar wie ben ik? Ik heb een keer een eigen voordracht gedaan voor die afgrijselijke top-2000, een nummer uit mijn Eigen Lijst, en dat heeft er een of twee jaar in gestaan, in de onderste regionen, tot mijn verrassing maar toch ook mijn spijt. Het had helemaal niet tussen de bagger mogen staan.
Het was deze (alsof het u kan schelen).
On the sunny side of the street, Tommy Dorsey Orchestra feat. The Sentimentalists, 1944.
Ik weet niet precies op welke plaats in mijn top-10 aller tijden het staat, maar ergens. Nog steeds. Al tientallen jaren ja. Geef Simon Dee van Caroline de schuld maar, het was zijn kenwijsje.
Dit jaar staat een nummer dat “troost en hoop” geacht wordt te bieden op de eerste plaats van de lijst van “Radio 2”, een station dat ik net zo min ooit beluister als Radio 1 t/m 6, 10, 538 en de hele reutemeteut. Het is geen lied van troost en hoop. Het is een bijna anarchistisch getinte ballade. Na een lange stilteperiode op demonstratievlak deed ik mee aan een optocht in verband met een van de veeteeltplagen die toen nog ontsteltenis opriepen vanwege de massaslachtingen die er bij hoorden: duizenden varkens “geruimd” en dat soort scènes.
Op zeker moment voegde ik mij bij een man die met een zwarte vlag liep. Omdat zijn voorkomen niet goed te rijmen was met die vlag – jaja lifestyle anarchism, anders is niet voorradig vooralsnog, in Nederland – vroeg ik wat die vlag symboliseerde. Hij drukte er boosheid en rouw over het beleid van de regering mee uit. “Weet u dat het een symbool van het anarchisme is?” vroeg ik besmuikt. “Nee, dat weet ik niet, maar dan is het dat maar, het kan mij niet schelen.” Als die demonstratie ergens toe geleid heeft zal het de oprichting van de Partij voor de Dieren zijn geweest, het zat er aan te komen. De demonstratie besloot met hand in hand luisteren naar en naar vermogen meezingen met wat nu dan die nr.1 is. Het was een opmerkelijk ogenblik. Mooi zelfs. Of: ook.
Oorspronkelijk uit 1971, opnieuw uit na de moord op 8 december 1980
Dat aan Imagine dit – voor mij nu tenenkrommend in zijn nihilisme – voorafging doet er misschien niet meer toe. Maar eerstgenoemde lijkt een positieve aanvulling hierop:
God, 1970
O die top-2000, wie verzint zoiets? Wat is de betekenis van op 1638 staan, vorig jaar nog 1591? Of andersom? Ik bekijk de top-10 van vorig jaar nog eens even. Er staan maar liefst vier nummers in die ik niet ken en dat wil ik ook graag zo houden: Avond, Piano man, Comfortably numb en November rain. Dan twee nummers die niet direct de slagerjongenstest (Old grey whistle test) doorstaan: Wish you were here en Shine on you crazy diamond. Drie keer Pink Floyd?!? Dan drie nummers waar ik altijd hartgrondig een hekel heb gehad, pretentieuze troep: Hotel California, Bohemian rhapsody en Child in time. Blijft over Stairway to heaven. Ja, dat vond ik “in zijn tijd” wel mooi – en wat is “in zijn tijd”? De track dateert van 1971, het nummer was na de terugkeer van Caroline in 1973 vaak daar te horen, daar ken ik het ook van, het is nooit een single geweest dus het ging lang mee. En nu is het doodgedraaid, doodgeplaatst in die top-10. Houd toch op. En hoe dan ook hoort het niet bij mijn eigen lijst, al zou ik er een van pakweg 200 maken (meer zou net zo betekenisloos worden als 2000).
Maar goed, eindelijk eens een nr. 1 in die lijst waar je niet voor door de grond hoeft te zakken van ellende. Het zal weerklinken als de vuurwerkterreur uitbreekt. Cultureel erfgoed.
