Het was al een open brief van linkse Franse intellectuelen, bijna 56 jaar geleden. Waarom bekommerde “links” zich niet om Biafra, Zuid-Soedan en andere oorlogsgebieden. Het toenmalige antwoord was: “links stelt de vraag of de belaagde mensen wel links zijn.” Wat Vietnam betreft was dat officieel duidelijk, maar in Biafra of Zuid-Soedan waren geen communisten te bekennen.
We kunnen merken dat zich noemende links of progressief momenteel totaal gespitst is op Gaza, of “Palestina” – vijf zes zeven acht – Palestijnen aan de macht. Het opmerkelijke is dat degenen die dit scanderen of die Queer for Palestine zeggen te zijn voor geen geld onder Hamas of PLO zouden willen leven. Als hun dat al gegund zou zijn: belijdend homoseksueel Owen Jones is dankbaar voor “Palestina” dat “ons” zoveel heeft gegeven. Ik ga niet stellen dat “links” om dit soort gezwets geen verkiezingen kan winnen. Een persoonlijke opmerking is dat zo’n “links” het niet waard is om te winnen.
Ik maak een rondgang langs genocide die er blijkbaar voor dit “links” niet toe doet.
Vanwege mijn eigen inzet van lang, lang geleden noem ik in de eerste plaats Nigeria, waar islamieten de jacht op christenen hebben geopend, waarbij intussen zeker honderdduizend mensen zijn gedood. Nu heten ze Christenen, in 1966 waren het de zuidoosterlingen (de pers had het graag over “stammen” als term voor volkeren die miljoenen telden). Hun eigen wijken in het noorden werden belaagd, velen werden vermoord en de zuidoosterlingen vluchtten naar hun deelstaat van herkomst of achtergrond. Het verschil tussen christen/inheemse godsdienst en islam werd niet beklemtoond destijds. De vlucht voor de genocide in het noorden leidde tot het uitroepen van de republiek Biafra, die een veilig toevluchtsoord had moeten zijn. De door Westminster aanbevolen (en in feite militair ondersteunde) quick kill heeft zeker een miljoen mensen het leven gekost. Aard- en palmolie moesten wel probleemloos onder “westerse” concerns blijven vallen, en die concerns – Shell voorop – gokten op Nigeria tegen Biafra. Veel van wat nu gebeurt in Nigeria lijkt mij een herhaling van 1966. Of “grondstoffen” een grote rol spelen in de huidige genocide weet ik niet, men mag het uitzoeken.
Dit is wel duidelijk in de genocidale oorlog in Soedan, waarbij zogeheten islamisten massaslachtingen uitvoeren onder de nog donkerder bevolking van Darfur en andere streken. De Rapid Support Forces (RSF) die de genocide plegen worden gesponsord door de Emiraten, en het belang bij het veroveren van gebieden draait om goud en aardolie. De gruwelen die de RSF bedrijven zijn behoorlijk gedocumenteerd, maar dekoloniaal en intersectioneel academisch Nederland (en elders) wenst het niet te zien.
Hetgeen ook geldt voor wat honend de Democratische Republiek Congo moet heten. De oorlog tegen de plaatselijke bevolking, inclusief slavernij – ach, het duurt al zo lang. Hier draait het om zeldzame ertsen, de grondstoffen voor de Iphone waarop je kunt laten weten hoe erg je tegen genocide bent.
Dan West-Papua, voor Nederland een gênant land/gebied. Liefst vergeet men dat het een Nederlandse kolonie, later rijksdeel genoemd, is geweest, die onafhankelijkheid is beloofd maar die aan Indonesië is overgedragen, dat een gestage omvolking (! – transmigrasi) en genocide uitvoert. Het referendum of de bevolking bij Indonesië wilde blijven of toch de voorkeur gaf aan de beloofde onafhankelijkheid is in alle openlijkheid gesaboteerd – Nederland stond officieel garant voor de gang van zaken maar keek de andere kant op, naar traditie.
Nee, ik vergeet bij deze, overigens niet complete rondgang, Afghanistan niet – waar de helft van de bevolking op grond van geslacht (het woord dat “links” niet wil horen) zwaar wordt onderdrukt. Deze vorm van genocide wordt misschien femicide genoemd, al wordt dat woord in het algemeen in verband met het vermoorden van een enkele vrouw gebruikt. U weet het, één persoon doden is moord. Miljoenen doden is een statistiek. Statistiek, een moeilijk vak waar je wiskunde bij nodig hebt. Hoe koloniaal.
– Uitgelichte illustratie: videostill
