De consumptiemaatschappij als apocalyps

Met de berichten over massaal hamsteren van wc-papier van de afgelopen dagen meende ik eerlijk gezegd nog dat Nederland in doorsnee verstandiger zou zijn.
Ja, het is goedkoper dan papieren zakdoekjes, waarvan wordt gezegd dat je die moet gebruiken in plaats van katoenen zakdoeken. Maar voor toiletpapier worden boreale bossen [hier wordt de term zonder problematische achtergrond gebruikt, in zijn juiste betekenis dus] gekapt. Voor papieren zakdoekjes sneuvelen eucalyptusbomen, volop aangeplant in Portugal en vandaar verspreid verwilderd over het hele Iberisch schiereiland. En de eucalyptus met zijn olie, de naam zegt het al, is extra brandbaar, zoals in zijn oorspronkelijk verspreidingsgebied Australië is gebleken.

Maar goed, de Nederlandse consument is niet verstandiger dan de Engelse of Australische of waar de gekte ook toeslaat. Waarom zou men verwachten dat het in Nederland anders gaat? Hele massa’s lopen achter een gedrogeerde corpsbal aan die Europa “blank” wil houden en Radio 4 een broeinest van atonale muziek noemt. Of van een geblondeerde VVD-er die voor zichzelf is begonnen en roept dat de grenzen dicht moeten en de gulden terug. Om maar wat te noemen.

Waargenomen in Amsterdam op peperbus (eigen foto AJvdKluft)

De schappen met pasta zijn leeg. Ja, pasta is houdbaar. En komt dat niet uit Italië, dat op slot zit? Dan zijn de bijbehorende tomatensauzen ertegenover ook helemaal op. Verder de super in: geen eieren meer. Een kast om de hoek, leeg – wat zat daarin? O juist, chips. Die mis ik niet. (Crisps zeggen we hier in huis, chips eet je bij de vis).
Het is verbazingwekkend wat er wel en wat er niet gehamsterd wordt. Om negen uur ’s avonds is alle verse groente en fruit weg – maar dat kun je niet voor de lange duur hamsteren.
Het wc-papier dat om half negen aangevoerd zou worden is nog niet in de schappen terechtgekomen, denk ik. “Nee hoor, het is alweer op,” zegt de caissière (noem hen ook als de fantastische onderbetaalde zorgenden die we niet dankbaar genoeg kunnen zijn), “wat een waanzin hè.” Vrijdagavond. Zij weet dat er wel weer nieuwe aanvoer zal komen. De echte schaarste komt voor wie het echt nodig hebben: mensen die afhankelijk zijn van de voedselbank, en bijvoorbeeld mensen die voor hun dieet beslist koolhydraten nodig hebben (de kast met rijst was ook leeg, had ik nog niet verteld).

De consumptiemaatschappij levert nu niet direct lui op die aan hun medemens denken of hun verstand gebruiken. Als een sprinkhanenplaag stort men zich op spullen die echt morgen ook leverbaar zullen zijn, en ja, het vak dat ze in de Kamer als ekenemie uitspreken gaat uit van schaarste maar sinds wanneer nemen we dat nog serieus?
O ja, die sprinkhanen, daar hoor je niet meer over plotseling.