Vandaag werd David Gilmour vijfenzeventig jaar! Reden om eens een en ander van hem in de etalage te zetten.
We schreven hier en hier al eens over Pink Floyd en David Gilmour.
Voor mij is hij als gitarist een van de pioniers van de elektrische gitaar waar het gaat om een stijl en geluid die verder ging dan de standaard blues en rock ’n roll, zoals die vooral tot ergens eind jaren zestig dominant was in de pop en rockmuziek. Ook maakte Pink Floyd natuurlijk in het algemeen muziek zoals die eerder nog niet echt bestond. En alhoewel Gilmour geen deel uitmaakte van de oprichters van de band, heeft zijn geluid wel degelijk een groot stempel erop gedrukt.
Eén van de zonder meer mooiste solo’s, op zijn bekende zwarte Fender Stratocaster met witte elementen en knoppen, in zijn bekende lyrische, trage stijl (het is overduidelijk mogelijk, maar ik heb altijd moeite een goed vervormd lead geluid uit een Stratocaster te krijgen):
Van hetzelfde concert, wat mij betreft zijn andere iconische solo in Shine On You Crazy Diamond. Nu dan het hele nummer maar eens, want behalve de solo’s is ook zijn begeleidende bijdrage groot. Die vier karakteristieke noten (zie ook het interview) waarmee het nummer op gang komt, om dat zo’n hoeksteen van een compositie te maken vereist inzicht en smaak. En dat is het vooral dat Gilmours spel karakteriseert. Geen regen van noten, maar slechts een zeer zorgvuldige selectie, en dan zo mooi mogelijk gespeeld. Het begin van dit nummer laat horen waarom de Stratocaster de mooist klinkende elektrische gitaar is als het om cleane, onvervormde geluiden gaat:
En dan die andere bekende solo, uit Another Brick In The Wall, maar dat is een nummer dat wederom ook, misschien nog wel meer, aantoont wat een effectieve gitarist Gilmour als begeleider en arrangeur van gitaarpartijen is. Dit nummer zou niet hetzelfde zijn zonder Gilmours funky slagpartij en zijn fills. Hij speelt hier weer op een Stratocaster, alhoewel ik kort geleden tot mijn verbazing las dat op de studio-opname deze solo op een Gibson Les Paul uit 1955 ingespeeld was. Die vroege exemplaren hebben echter, net als een Stratocaster, zogenaamde enkelspoelige elementen, waardoor het geluid wel transparanter is dan dat van de latere Les Pauls. Dat was me nooit opgevallen. Het zijn echt heel verschillend klinkende gitaren, maar een muzikant heeft blijkbaar toch zijn eigen geluid dat daar doorheen komt. Overigens wordt de solo in deze opname op zeker moment door Tim Renwick overgenomen. Zonder meer ook zeer smaakvol gedaan:
En hier een mooi interview over het album Wish You Were Here, zo’n succesvol album, wat echter een hoop moeite kostte. Mooi ook dat hij vertelt hoe Roger Waters vaak goed hoorde of iets een goed idee was. Dat soort samenwerking heb je nodig in een band (alhoewel het juist ook Waters en Gilmour waren die serieus met elkaar botsten, uiteindelijk):
Zucht. Dat je muzikale helden zo ongeveer hoogbejaard aan het worden zijn… Alhoewel ik laatst ergens las dat je tegenwoordig pas als oud beschouwd moet worden als je boven de tachtig bent. Nou ja, daar hou ik me dan maar aan vast.
(Foto: videostill)
