Een dansvloerkraker van Formaat, met hoofdletter dus, uitgevoerd door net ogende witte jongeheren, van wie de zanger er soul in weet te stoppen. Een fusie tussen CC Rider en Jenny Jenny, die allebei nog wel eens apart zullen langskomen zou ik zeggen. Maar zo turbo als dit uit 1965 wordt het dan niet eens.
Mitch Ryder and the Detroit Wheels.
Hier een filmpje met beter geluid, maar de nasynchronisatie is nog potsierlijker. Is dit de primeur van het luchtdrummen?
In de VS waren en zijn nog steeds de publieken van zwarte en witte bands gesegregeerd. Ik schrok van het antwoord toen ik een (witte) collega uit de Pacifica-hoek vroeg waarom ik maar heel weinig “zwarte” muziek bij hem hoorde. “Ach, Motown hoor je al overal”. Als een progressieve deejay er zo over denkt…
Op de Britse Northern Floor viel en valt die apartheid weg. Morgen DE Northern plaat van de band, hun beste ook.
Maar vandaag had ik zin deze te presenteren omdat hij als het ware voorafgaat aan Mr. Bloe, die evenwel maar een tamme bedoening is hiermee vergeleken.
Pingback: (Northern) Soulklassieker du jour: Breakout | Krapuul