Nederland kent geen lied- of zangcultuur, stelt Joop Visser met veel aplomb. En hij kan het weten. Jan Pieter Heije, van Zie de maan schijnt door de bomen? De man is vooral een straatnaam.
Toch zing ik steeds naar mijn begeeren zijn De kleinste.
Muziek: Jos. Beltjens
Een oikofiel lied is het niet – die bergen en echte watervallen zul je in Nederland niet vinden. De plaatopname die ik ervan heb is dan ook van Max Woiski jr., maar op YT vind ik Nana Mouskouri. Wel met het Metropool Orkest en het Westlands Mannenkoor. Kun je nog zingen, zing dan mee.
1.
In ’t groene dal in ’t stille dal
Waar kleine bloempjes bloeien
Daar ruischt een blanke waterval
En druppels spatten overal
Om ieder bloempje te besproeien (bis.)
Ook ’t kleinste (bis.)
2.
En boven op der heuv’len spits,
Waar forsche boomen groeien,
Daar zweept de stormvlaag fel en bits,
Daar treft de rosse bliksemflits,
En splijt, bij ’t daav’rend onweerloeien, (bis.)
Den grootste! (bis.)
3.
Omhoog, omlaag, op berg en dal,
Ben ‘k in de hand des Heeren!
Toch kies ik, als ik kiezen zal,
Mijn stille plek, mijn waterval;
Toch blijf ik steeds, naar mijn begeeren, (bis.)
De kleinste! (bis.)
Pingback: Verwondering, aandacht, mystiek – en dit vanwege de Oostvaardersplassen | Krapuul