Heel leerzaam is de reportage over een langdurend systeem van coöperaties in Baskenland. Een fundamenteel principe is problematisch.
Het principe waar de coöperatieve onderneming op gebouwd is – “een mens, een stem” – en dat ervan uitgaat dat alle coöperanten over evenveel informatie beschikken en voldoende in kennis gesteld zijn om goede beslissingen te nemen.
(DeWereldMorgen)
Wie wel eens leiding heeft gegeven aan een groep laagopgeleide medewerkers weet uit eigen ervaring dat velen blij zijn met heldere werkinstructies. De mening van de een heeft nu eenmaal minder diepgang dan die van de ander.
Ik moet zeggen dat hier daadwerkelijk ook culturele verschillen een rol spelen.
Ik heb leiding gegeven in Nederland en in Duitsland. Waar de Nederlandse medewerkers beter functioneren met een zekere vrijheid om hun werkzaamheden zelf vorm te geven en in te delen, en met een zekere invloed in de besluitvormingen omtrent de werkprocedures, functioneren de Duitsers beter met directe instructies en minder inzicht in de besluitvorming. Dit geldt vooral voor Oostduitse werknemers, door de bank op alle lagere en middelbare niveau’s. Logisch, de Oost-Duitsers zijn niet anders gewend.
Ik heb geprobeerd de Nederlandse variant in mijn afdeling in Berlijn in te voeren, totdat duidelijk werd dat men zelf goed door had met zekere vrijheden niet goed om te kunnen gaan.
Culture clash op de werkvloer.
Vertaald naar coöperaties kan ik me dus erg goed voorstellen dat deze niet altijd functioneren, hoewel ik deze ondernemingsvorm erg mooi vind. De deelnemers moeten hun verantwoordelijkheid zich steeds goed te willen informeren ook willen waarnemen.