Brexit: May’s verdekte overgave

Theresa May, premier van het Verenigd Koninkrijk, heeft een deal gesloten met de EU over een transitieperiode na de formele Brexit. Die zal duren vanaf de Brexitdatum in maart 2019 t/m 31 december 2020. In deze overgangsperiode blijven de vestigingsregels gehandhaafd voor EU-burgers in het VK en voor Britten in de EU. De Britten hebben echter geen zeggenschap over nieuwe of aangepaste EU-wetgeving, terwijl ze die wel moeten volgen en ook dienen ze de rechtspraak van het Europese Hof van Justitie te accepteren. Voorts heeft Groot-Brittannië beloofd alle financiële verplichtingen te voldoen die voortvloeien uit het lidmaatschap van de EU.

Politiek commentator Paul Taylor beschrijft op Politico de overeenkomst zonder poespas. Een paar frases uit zijn stuk: ‘Enige vergelijking op een onderhandeling tussen gelijken is puur cosmetisch; als zoethoudertje heeft Brussel ermee ingestemd dat het VK over handelsverdragen met derde landen kan onderhandelen en die ondertekenen, maar niet kan implementeren tijdens de transitieperiode; toetreding tot de EU betekende een boel slikken en wel meteen, en verlaten van de unie lijkt op hetzelfde proces in omgekeerde richting; tot nu toe zijn Brexit-supporters met May meegegaan omdat Brexit toch ooit echt zal plaatsvinden, of om vast te houden aan hun ministeriële posten, of om het vallen van de regering te voorkomen dat Labour-leider Jeremy Corbyn in Downing Street zou kunnen brengen – of vanwege een combinatie van alle drie.’

May heeft met die transitieperiode een veel softere positie ingenomen dan waaraan Jeremy Corbyn wilde denken in zijn speech in Coventry. Ze heeft hem als het ware met zachtheid hard afgetroefd. Aan de andere kant van Het Kanaal vindt de EU het akkoord natuurlijk opperbest: alles blijft in feite zoals het was, alleen kan het VK niet meer meebeslissen – in de praktijk: dwarsliggen – over Europese regelgeving. Brussel zal dan ook openstaan voor oneindige verlenging van de transitiedeal. Maar wat zullen de Britten tegen 2021 doen? Volgens een prognose is het electoraat dan genoeg verjongd en derhalve pro-Europeser geworden om Brexit definitief de nek om te draaien.