In Londen kom ik intussen al meer dan een halve eeuw. De stad is uiterlijk nogal veranderd, de doelen waarvoor ik er kom zijn veranderd – met meer dan honderd singles en ook nog een zwik elpees in mijn koffer terug – dat ik dat gedaan heb, zeg.
De eerste keer, als tiener op schoolreis, keek ik mijn ogen uit naar de zwarte schoonheden die je op straat zag – in die tijd kwamen die in het algemeen van Jamaica, en nee, Nederland was nog behoorlijk wit in die jaren.
Londen is er vervolgens (nog heel wat) veelkleuriger op geworden, het zeggen is het intrappen van een open deur. Het geldt trouwens voor alle grote steden van Groot-Brittannië. En daar hebben we naar ik vrees de kneep.
Er is dezer dagen een boek uit over het fascisme, besproken in De Morgen (waarschijnlijk de laatste behoorlijke Nederlandstalige landelijke krant) – een van de herkenningspunten erin genoemd is de haat tegen de grote stad. Dat is natuurlijk een van de punten van een charlatan als Farage, nagevolgd door de Tories en helaas niet tegengesproken door Corbyn – opportunisme van de bovenste plank dat hem niet zal redden van de Likoedcampagne tegen hem.
De grote zondige stad. Kosmopolitisch Wenen in boers jodelahietie-Oostenrijk. Decadent uit de krachten gegroeid Berlijn. Over Parijs hoeven we het al helemaal niet te hebben.
En in Nederland is er het vaste geklets over “de grachtengordel”, alsof daar naast de heren Baudet en Hiddema niet vooral legaal of illegaal toeristen zijn gehuisvest.
Nog een half jaar, dan moet “Brexit” zijn beslag krijgen. “Het volk”, 52% van kiezers bij een referendum in 2016, wil het. In die termen wordt het steeds gezegd. Die achtenveertig procent zijn “het volk” niet. De misère van Corbyn ook, die durft “het volk” niet tegen te spreken, althans in twijfel te trekken. In die ruim twee jaar zijn er heel wat nieuw-volwassenen bijgekomen, die in overgrote meerderheid tegen Brexit zijn en voor Corbyn. Niets wijst er op dat er een nieuw referendum komt in dat halfjaar. En hoezeer de Torypartij ook in het ongerede raakt, niets wijst op nieuwe verkiezingen voor dat komende halfjaar. Misschien, hopelijk zie ik het verkeerd.
Als ik mijn zorgen uitspreek over Londen na Brexit geldt dit ook voor Manchester, Birmingham, Liverpool, Brighton (!), Glasgow, Edinburgh, Belfast. Ja, inmiddels is ook die laatste stad het provinciale voorbij. De gelijkgeschakelde pers begint alweer over de “oorlog tegen kerstmis” die de ruimte tussen de pagina’s poezenwandelingfoto’s (ha! een vertaling voor catwalk) moet vullen, naast de laster tegen Corbyn en allerhande schandaaltjes.
Maar misschien zijn de steden wel opgewassen tegen de stembusjacquerie van de xenofoben en angstigen-om-niks.
