De ellende van de parlementaire politiek van nu, in Nederland (maar is het elders veel anders?) is de onmogelijkheid zelfs binnen het kleine spectrum dat het neoliberalisme biedt alternatieven te verwezenlijken.
Bij het aantreden van Kuipers bij Volksgezondheid (een naam als een hoon) werd door menigeen opgelucht gereageerd: eindelijk een vakminister. Een soortgelijke reactie was er op Dijkgraaf bij onderwijs, al dan niet toevallig ook van D’66.
Daar ga je al. Ultrarechts, waar een praatjesmaker als voormalig minister Plasterk ook bij hoort, maakt het bijna onmogelijk kritiek van links op een club als D’66 te uiten. Maar voort!
De grootste prioriteit van Kuipers bleek het sluiten van klinieken voor hartchirurgie voor kinderen te zijn. Hij had zelf Groningen als te sluiten plaats in gedachten. Goeie gedachte, dan moeten die kinderen en bijbehorende ouders maar naar de Randstad voor behandeling. En waarom moeten er eigenlijk twee klinieken weg? Dat is eenvoudig te beantwoorden: er moet BEZUINIGD worden. Dat in ieder geval voor betrokkenen in de (wijde) omgeving van Groningen deze bezuiniging kosten met zich meebrengt is geen probleem voor Rutte-IV-coryfee Kuipers.
David Graeber heeft het al door Italiaanse autonomisten als Federici in omloop gebrachte idee van de zorgende klasse uitgebreid en gepopulariseerd. Een groot deel van wat men werkende klasse zou noemen kan men beter zorgende klasse noemen in de metropolen: van de trambestuurder tot de wijkverpleegster. Een opmerkelijke gedachte. Maar regeringen hebben er geen boodschap aan – of wel: die uitgebreide zorgsector is nu juist op alle punten object van “hervormingen”, “aanpassingen” of rondweg “bezuinigingen”. Geld dat door de regering aan deze zorgsector besteed wordt wordt niet als investering aangemerkt, maar als subsidie. En subsidie, dat weet iedereen, kan altijd verlaagd of afgeschaft worden.
De busverbinding met uw dorp is niet rendabel. En de zorg in engere zin: verpleging, thuiszorg voor bejaarden die zo veel mogelijk thuis moeten blijven maar niet alles meer zelf kunnen enzovoort, daarvan lopen de kosten uit de hand. Vergrijzing! Je zegt niet: dankzij goede voeding, vergrote hygiëne en geneeskundige zorg worden we gemiddeld steeds ouder en wordt het aandeel van die ouderen in de bevolking steeds groter. Nee, je noemt mensen “vergrijzing”, en daar moet blijkbaar iets aan gedaan worden. In ieder geval moet er bezuinigd worden, straks werkt een op de vier “werknemers” in de “zorg”, dat kan toch niet!
De neoliberaal knikt heftig, nee dat kan niet. Waarom eigenlijk niet? Het antwoord, mijn vriend, verwaait in de wind.
Terug naar Kuipers.
Hij laat de hartchirurgieklinieken voor kinderen nu onderling uitvechten welke er dicht moeten. En wordt hij ter verantwoording geroepen? Welnee.
“De sector” zoekt het maar uit. De overheid bepaalt dat er gesloten moet worden maar “treedt terug” en laat de klinieken het onderling uitvechten.
Als u tot nu toe nog niet kennis heeft gemaakt met een anarchist die eist dat de staat, de STAAT ja, in een stinkend rijk land de verantwoordelijkheid voor gezondheidszorg, openbaar vervoer, onderwijs enzovoort serieus in handen neemt en houdt – dan doet u het nu.
En nee, ik zal heus wel gaan stemmen op dat ene politieke buitenbeentje waar ik lid van ben, maar wat men in de wandeling “de politiek” noemt is neoliberaal dichtgetimmerd. Voert de klassenstrijd van rechts: van de gezamenlijk optrekkende zogenaamd linkse partijen met Mei Li Vos aan het hoofd, tot en met het ultrarechtse gespuis dat zich als oppositie afficheert.
– Uitgelichte afbeelding: CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=586720
