Dit stuk gaat over de vermiste studenten van Ayotzinapa, een plattelandsgemeente in de Mexicaanse staat Guerrero. Het was niet makkelijk om hierover te schrijven; deels omdat het een hele stroom van reacties losmaakte en deels omdat de kwestie een gevoelig punt raakt, en weliswaar over anderen gaat maar toch ook persoonlijk is.
Afgelopen september zijn 6 mensen gedood en 43 studenten spoorloos verdwenen. Er is wereldwijd geprotesteerd voor hun terugkeer – en wel levend. De overheid en de georganiseerde misdaad zijn samen verantwoordelijk voor de moorden en voor de verdwijningen van de studenten uit Ayotzinapa. Ondertussen proberen de autoriteiten de burgemeester op te sporen, Jose Luis Abarca. Van hem is bekend dat hij hechte banden onderhoudt met de georganiseerde misdaad.
Het is niet voor het eerst dat de staat en de georganiseerde misdaad mensen met geweld het zwijgen trachten op te leggen; in dit democratische land is deze situatie zelfs maar al te bekend. Dus laat me de inleiding wat bijstellen: dit stuk gaat over een gewelddadige staat. Het gaat over de behoefte om met de wereld te delen wat wij (als maatschappij) hebben moeten meemaken in vele jaren van gewelddadige onderdrukking.
Geweld
Er zijn veel soorten onderdrukking, sommige direct (gewelddadig, tastbaar) zoals de beruchte gedwongen verdwijningen. Er zijn ook andere, indirecte vormen zoals het beïnvloeden van de informatiestroom. Geweld in deze context houdt niet op bij gedwongen verdwijningen – er is de straffeloosheid die erop volgt, de onbeantwoorde vragen, de mensen die lastiggevallen worden, bedreigingen van degenen die naar antwoorden zoeken of die bij het zien van zoveel onrecht, zoveel corruptie, niet langer hun mond kunnen houden.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: socialisme.nu
