Anarchisme Liefde Geest

Niets is zo moeilijk te bevatten als “het” dood zijn van Geliefden. We zijn definitief gescheiden-zo lijkt het althans-, de Ander is niet meer te bereiken. De vraag is of dat aan onze gebrekkige mogelijkheden ligt die we hebben om te kunnen communiceren, of dat het werkelijk niet (meer) kan en onmogelijk is. Het is er bijna letterlijk uitgeslagen: we zullen rationeel moeten handelen en denken, de doden zijn weg en doen er niet meer toe. Dat was ooit anders, “de” Geest werd ooit belangrijk gevonden en gekoesterd. Voorouders omringden ons en werden om advies gevraagd, zij bleven altijd aanwezig.

Ik plaatste sommige lidwoorden tussen aanhalingstekens, dat deed ik om aan te geven dat leven, dood noch geest niet begrensd kúnnen zijn, het is slechts een tijdelijke verandering van vorm. Alles IS Geest. Waarbij het laatste IS niet klopt, omdat Geest niet kán “zijn”.
Er zijn momenten dat we dit laatste kunnen ervaren, we krijgen dan een kijkje in “de” Geest, sterker nog, we ontdekken er zelf onlosmakelijk deel van uit te maken. Een verliefd mens zou de hele wereld wel willen omhelzen, alles is even mooi en wordt intens ervaren. Of je raakt overweldigd door de aanblik van bergen of het horen van muziek, er lijkt zich dan iets in ons te openen, en we maken even contact met “het” AL (geef het maar een naam).

Mensen zijn spirituele wezens en hebben een intens verlangen naar vrijheid. Angsten, verboden, conventies, waarden, normen en wat al niet meer, veroorzaken lijden. Het is mijn overtuiging dat socialiseren een voortdurend proces van het opruimen van deze rommel zou horen te zijn, opdat we vrij(er) kunnen leven en ons zodoende minder afgescheiden voelen van elkaar, of het nu gaat om mensen die leven of overleden zijn. Dan kunnen we weer verbondenheid ervaren met alles wat ons omringt. We hebben het afgeleerd, maar het kan nog steeds, het is immers nooit te laat.