Biafra was verslagen, gaandeweg was er minder en op den duur geen reden meer om kantoorruimte te hebben voor het Biafra Actie Comité. Wij hadden gastvrijheid gekregen van de Amsterdamse Hervormde Jeugdraad, van Guus Prast en Ernst Stern en wie er verder rondliep. Later in het decennium werd het kantoor bemenst door het Buitenlandse Arbeiders Komitee, zelfde acroniem in de uitspraak.
Maar in de nadagen deelden we het kantoor met Amnesty Nederland, dat zijn vleugels uitsloeg.
Het kantoor werd voor die club hoofdzakelijk gehouden door Lidy Horowitz, ik lees achteraf dat haar werk geheel vrijwillig heette, dus onbetaald. Haar inzet strekte zich uit tot nog niet zo lang geleden. Meer hierover straks.
Amnesty is uitgegroeid tot een professionele organisatie met een kantoor in de Amsterdamse binnenstad. Mijn gade heeft er een tijdje gewerkt, daarna kwam mijn ex er te werken, wat mij een naar gevoel over de organisatie gaf. Er was en is ook van alles op aan te merken: de brave gouvernementele houding die vanuit Londen gedicteerd lijkt. Wordt, kan men beter zeggen. Tijdenlang waren schendingen van de mensenrechten dicht bij huis taboe, die bestonden niet.
En dan ontdekt Amnesty dat de wet tegen “gezichtsbedekkende kleding” in Nederland een racistische schending van mensenrechten is.
De gepatenteerde fascistenclubs springen in de houding. Zij niet alleen. Vrijlinks spuwt vuur, wat een verrassing. Uit de hoek van CDA en VVD klinkt luid gehuil. En van Plasterk, nog steeds PvdA, geestelijk vader van de wet, samen met Wilders.
Amnesty International gooit verder olie op het vuur door een soort negatief reisadvies voor de Verenigde Staten te doen uitgaan vanwege het gevaar zomaar doodgeschoten te worden op straat, in een winkelcentrum, bij een nachtclub.
Kijk eens, Amnesty heeft zich niet te bemoeien met “democratische” landen. Zoals het vroeger zweeg over Ierland of West-Duitsland (nee, niet Oost-Duitsland). De jankerds weten nu plotseling zeker dat Amnesty zich niet inzet voor vrouwen in Iran, bijvoorbeeld. Want ze zijn “voor de boerka”.
De directeur van Amnesty Nederland heet Eduard Nazarski.
Ik kom terug bij Lidy van het begin. Zij was heel druk en bezig, deed ook net zo goed klussen voor het nabije Biafra Actie Comité. De drukte die zij uitstraalde werkte enigszins op mijn zenuwen, ik was er voor een verloren zaak, zij voor een wereld die te winnen was. Leek.
Ik doe haar naam in de zoekmachine en kom uit bij een duikverhaal en dementie van nu. Dat spijt mij enorm. Haar verhaal kende ik niet. Uiteraard niet. “De oorlog” was in 1970 verder weg dan nu. Begrijpt u dat?
Lidy Horowitz.
Weest waakzaam als het over Amnesty gaat, want gaat het over Amnesty dan gaat het niet alleen over Amnesty.
