Wanneer het compromis niet langer haalbaar is, wordt confrontatie het doel in plaats van een strategisch ingezet middel. Het wordt een uiting van woede. Dit is het proces dat op dit moment gaande is in Frankrijk. En ten dele ook in België. Een proces waarvan de uitkomst hoogst onzeker is en dat een politiek vacuüm creëert.
Leg België onder een microscoop en je ziet dat na een dik jaar gewapende vrede – grofweg tussen de eerste aanslagen in Parijs en de aanslagen in Brussel – de sociale onrust weer toeneemt. Vooral aan Franstalige kant wordt het hard gespeeld, getuige daarvan de uitputtende staking van de cipiers en de lege spoorwegen ten zuiden van Brussel. Met één oog dichtgeknepen en het andere op de lens is het verleidelijk om zich te verliezen in een communautaire analyse. En daar zijn ook best interessante dingen over te zeggen. Maar als we even uitzoomen zien we een heel ander beeld waarbij de communautaire kwestie slechts een detail is.
Kijk alleen nog maar eens over de grens naar Frankrijk dat al maanden in de ban is van de grootste protestbeweging in de jongste decennia. Zo moeilijk is het niet om een link te maken met België. Kijk verder en je ziet hoe in Spanje de kiezers voor de tweede keer in een half jaar naar de stembus moeten. Of hoe in Oostenrijk maar nipt een extreemrechtse president vermeden werd.
Maar het is niet alleen Europa dat met politieke aardverschuivingen kampt. In Brazilië faalt de Redemocratização, de herdemocratisering na het verdwijnen van de dictatuur in 1984. In de VS dreigt Hillary Clinton het heel moeilijk te krijgen tegen schertsfiguur Donald Trump, als ze tenminste nog voor de start van de echte campagne niet knock out geslagen wordt door haar e-mailschandaal.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
