David Petraeus: de koning van de doodseskaders

Petraeus de spindoctor

De hele filosofie van David H. Petraeus is, meer dan van welke andere toonaangevende militaire figuur ook, gebaseerd op het verbloemen van de waarheid, op bedrog, op het opbouwen van een vals beeld. “Perceptie is de sleutel”, schreef hij in zijn Princeton proefschrift (1987). “Wat beleidsmakers geloven dat heeft plaatsgevonden is waar het om gaat – niet wat werkelijk heeft plaatsgevonden.”

Het is dus niet wat er feitelijk gebeurd is dat telt – wat telt, is datgene waarvan je het publiek kan overtuigen dat er gebeurd is. Een tactiek die Petraeus ten overvloede heeft toegepast en geperfectioneerd, zoals we verder zullen zien.

Voordat de buitenechtelijke affaire losbarstte, was Petraeus een ongelooflijk PR succes. Hij werd door alle reguliere media de hemel in geprezen. Vanity Fair, The New Yorker, The New York Times, The Washington Post, Time, Newsweek … en dus ook onze vaderlandse media, zijn meesters in het doen geloven dat hij een man van grote integriteit en eer was.

Een onrealistische en bovenmenselijke mythe werd rond de generaal opgebouwd en gecontroleerd door miljoenen dollars van het Pentagon public relations apparaat, en zijn imago leek onaantastbaar.

Paula Broadwell wordt thans belasterd op een manier die geen enkele vrouw verdient. Ze wordt de Monica Lewinksy van het Pentagon genoemd – en er wordt grof seksistisch over haar geschreven: dat zij “strakke kleding” droeg, zoals The Washington Post meldde, of dat ze haar “klauwen in hem had geslagen”. Met andere woorden, hoe kon onze grote held David Petraeus de charmes van die slet weerstaan?

Maar de waarschuwingssignalen over Petraeus’ oneerlijkheid zijn er al jaren. In 2004, midden de presidentsverkiezingen, schreef Petraeus een opiniestuk in The Washington Post waarin hij president Bush ondersteunde en beweerde dat het Irak-beleid werkte. Het beleid werkte uiteraard niet, maar Bush heeft de generaal wel beloond door hem de topfunctie in die waanzinnige oorlog te geven drie jaar later.

Petraeus, de koning der doodseskaders

In juni 2004 nam generaal Petraeus de opdracht ter harte om de opleidingen voor alle Iraakse leger- en politie-eenheden te organiseren, na hun nederlaag tijdens de sjiitische en soennitische opstanden twee maanden eerder. Gedurende deze periode was hij verantwoordelijk voor de vorming van de door de regering gesteunde milities in heel Irak, die werkzaam waren als antisoennitische doodseskaders en het land bijna in een burgeroorlog hebben gestort.

In de herfst van 2004 begon Petraeus met de bewapening, uitrusting en de financiering van de speciale politiecommando’s (de Special Police Commandos), en noemde ze A Horse to Back. (Lees meer over deze ‘vuile oorlog’: zie lees ook)

In die waanzinnige oorlog in Irak kreeg Petraeus dus de leiding over het trainingsprogramma van de Iraakse veiligheidsmacht. Zijn beleid was een ramp, inclusief alle wapens die hij verloor, de torenhoge corruptie en het feit dat hij een politiedienst oprichtte, bewapende en trainde die later bekend werd als “de Iraakse doodseskaders”.

Tijdens de zogenaamde ‘surge’ – een ideetje van hem – pleegde hij misschien wel het meest indrukwekkende bedrog in de recente Amerikaanse geschiedenis. Hij overtuigde de gehele politieke en militaire gemeenschap in Washington dat de VS de oorlog gewonnen hadden.

Maar wat betekende die surge eigenlijk? Petraeus koos de sjiitische kant in een burgeroorlog, bewapende hun milities tot de tanden en maakte de soennieten daarna wijs dat de VS ook hen zouden helpen. Daar bovenop kwam een exponentiële stijging van het aantal luchtaanvallen op steden en dorpen. Het was een moorddadige onderneming – meer dan 800 Amerikanen stierven tijdens de surge, terwijl honderdduizenden Irakezen het leven verloren tijdens een sektarisch conflict dat door Petraeus’ beleid werd aangewakkerd.

De Special Police Commandos (later omgedoopt tot de National Police) opereerden als sjiietische doodseskaders, onder leiding van de Amerikaanse troepen, die in de tweede linie opereerden. Vanaf 2005 worden de uit 10.000 man bestaande speciale politiecommando’s verantwoordelijk geacht voor tienduizenden verdwijningen, martelingen en moorden op soennitische mannen.

Gedetailleerde onderzoeksrapporten hebben talloze incidenten vermeld waarbij soennitische mannen, gearresteerd door de commando’s, later gemarteld en gedood werden teruggevonden. De activiteiten van deze doodseskaders gebeurden onder het rechtstreekse bevel van Petraeus en waren een decisieve factor voor het feit dat de soennitische Arabische gemeenschap zich in haar geheel tegen de door de VS geïnstalleerde Iraakse regering keerde en een virulente verzetscampagne voerde tegen de Amerikaanse bezetter.

Die sjiitische doodseskaders werden zeer machtig en keerden zich geregeld tegen de bezettingsmacht. De milities, veelal bemand door teruggekeerde ballingen uit Iran, waren immers ook loyaal tegenover Iran. De vrees bestond dat de VS de controle zouden verliezen over de politiemacht die ze zelf hadden opgericht. Maar geen nood! Petraeus zou Petraeus niet zijn als hij daar niets zou op gevonden hebben.

Hij begon massaal soennitische milities te bewapenen, waaronder ook leden van Al Qaeda. En zo stak Petraeus het vuur aan de lont van een door hem gecreëerde ‘burgeroorlog’, om het Iraaks verzet tegen de plannen van de VS te verzwakken. “Laat ze tegen elkaar vechten, dan vechten ze niet tegen ons.”

Eind 2005 voerde Petraeus het commando in Fort Leavenworth, Kansas, waar hij de trainingsprogramma’s overzag voor het gehele Amerikaanse leger. Terwijl hij daar was, schreef hij mee aan de nieuwe handleiding voor het Amerikaanse leger over de counterinsurgency oorlogvoering. Zijn aanbevelingen zijn onder meer het opzetten van “gespecialiseerde paramilitaire strijdkrachten”, “bewakers van de lokale veiligheid” en “paramilitaire eenheden”.

Dit was precies de strategie bij het opzetten van soennitische milities in de provincie Anbar onder de paraplu van de Anbar Salvation Council. Een oude strategie met een grimmig historisch verleden.

De New York Times merkte op dat “het verstrekken van wapens aan afgescheiden rebellengroepen niet nieuw is in counterinsurgencyoorlogvoering, en op plaatsen waar het al eerder werd uitgeprobeerd, zoals in Vietnam, tijdens de Franse koloniale oorlog in Algerije, en bij de door de Britten geleide strijd tegen opstandelingen in Malaya in de vroege jaren 1950, had die politiek vaak een averechtse uitwerking, waardoor de aan de rebellen geleverde wapens zich tegen hen keerden.”

Petraeus was echter zo overtuigend om het Bagdad surge debacle te presenteren als een succes, dat hij president Obama gemanipuleerd heeft om hetzelfde te proberen in Kabul.

Irak en Afghanistan waren altijd al verloren oorlogen. Veel militaire rapporten hebben dit meermaals aangetoond. Petraeus maakte deals met verschrikkelijke jongens zoals Abdul Razzik en andere Afghaanse gangsters, en een heleboel mensen werden onnodig gedood. En niemand die Petraeus één kritische vraag stelde over zijn strategie, niemand die hem een deuk in zijn reputatie kon bezorgen.

Petraeus, de meestermanipulator

Hoe is Petraeus zo lang uit het oog van de mediastorm kunnen blijven met zijn krankzinnige beleid? Wel, omdat hij de media zo goed kon manipuleren.

Petraeus’ eerste biografe, de voormalige US News & World Reportverslaggeefster Linda Robinson, schreef een boek over hem, en werd toen aangeworven door CENTCOM (United States Central Command) om voor hem te werken.

Een andere grote supporter was Tom Ricks, een voormalig Washington Post journalist die een tweede carrière begon als officieuze persagent voor Petraeus en zijn vrienden. Ricks is de belangrijkste media spindoctor van het ‘media military industrial complex’. Hij heeft Petraeus’ reputatie van onaantastbaarheid vormgegeven. Hij vergemakkelijkte ook de rampzalige liaison tussen Broadwell en Petraeus. Ricks hielp Broadwell aan een literair agent, een zescijferige boekdeal en een uitgever.

Paula Broadwell, maîtresse par excellence

Broadwell werd verkocht aan uitgevers zowel voor haar uiterlijk als voor wat ze schreef – ze was een aantrekkelijk pakket om Petraeus en zijncounterinsurgency ideeën door de strot van jan modaal te rammen.

Paula reisde naar Afghanistan, opende een blog en schreef een verhaal over de totale vernietiging door het Amerikaanse leger van een klein dorpje in het zuiden van Afghanistan. Broadwell beschreef de ultragewelddadige vernietiging op een zeer gunstige manier voor de VS – en toen ze werd geconfronteerd met een boze dorpeling wiens huis verwoest was, schreef ze dat de Afghaanse tranen en woede een “sterk staaltje toneelopvoering” waren.

Dan is er ook nog het Center for a New American Security (CNAS). Daar werd de strategie van de Democraten in de VS vormgegeven. Petraeus speelde een grote rol om zijn counterinsurgency strategie door te drukken vanaf het begin van 2007. Wat als er kritische stemmen zouden opduiken? Geen probleem.

Zet de journalisten die gewoonlijk over dit soort zaken berichten gewoon op de Pentagon loonlijst. Bijvoorbeeld, de New York Times Pentagon-correspondent Thom Shanker nam geld aan en een positie in CNAS en staat nog steeds op de loonlijst van het Pentagon. Robert Kaplan, David Cloud van de Los Angeles Times, en anderen, produceerden een kleine bibliotheek om Petraeus heilig te verklaren en zijn strategie te verdedigen, terwijl ze kantoorruimte delen in het CNAS met gepensioneerde generaals die ze regelmatig citeren in hun verhalen.

Die verhalen werden door de verzamelde pers over de hele wereld gretig overgenomen, inclusief onze eigen kwaliteitskranten. Heb je ook gelezen en gehoord hoe lovend er werd gesproken en geschreven over Petraeus op radio, TV en in kranten, ook na de losbarsting van het seksschandaal?

Petraeus, Broadwell en Benghazi

David Petraeus kan Paula Broadwell verteld hebben wat er werkelijk gebeurde in Benghazi, Libië op 11 september 2012, toen terroristen de Amerikaanse ambassadeur Chris Stevens en drie andere Amerikanen vermoordden.

Broadwell beweerde tijdens een toespraak op 26 oktober aan de Universiteit van Denver, dat Libische terroristen het Amerikaanse consulaat in Benghazi hadden aangevallen om medestanders te bevrijden die de CIA had gevangengenomen. Broadwell zei ook dat Petraeus en CIA-ambtenaren binnen 24 uur wisten wat de mogelijke motieven waren achter de terreuraanslagen.

Tiens, in januari van 2009 had de regering Obama de geheime ondervragingskampen in het buitenland toch gesloten? Broadwells opmerkingen over de CIA in Libië onthullen dat een aantal van deze buitenlandse gevangenissen nog steeds operationeel zijn.

“Ik weet niet of er onder u mensen zijn die het weten, maar de CIA heeft daadwerkelijk een paar Libische militieleden gevangengenomen en denkt dat de aanval op het consulaat een poging was om te proberen deze gevangenen te bevrijden”, aldus Broadwell in Denver.

Heeft het FBI lek misschien iets met de Benghazi-affaire te maken?

Broadwell en de Israëlische connectie

Er zijn veel speculaties omtrent het waarom van het uitbrengen van deze affaire door een FBI-klokkenluider. De Benghazi misser kan één van de mogelijke redenen zijn. Een andere reden is de slechte band van Petraeus met de Israëlische lobby.

Er was de verklaring van Eric Cantor, de meerderheidsfractieleider in het VS-parlement: “Ik werd gecontacteerd door een FBI-werknemer die gevoelige, en mogelijk compromitterende, informatie had en ik zorgde ervoor dat directeur Mueller op de hoogte werd gebracht van deze ernstige beschuldigingen en het mogelijke risico voor onze nationale veiligheid”, aldus The New York Times.

De acties van Broadwell – het verzenden van e-mails aan een vermeende rivale via een e-mailaccount van Petraeus – lijken op het eerste zicht weinig zin te hebben. Maar als het doel was om een zestig jaar oude generaal in een affaire te lokken met een veel jongere vrouw, die de affaire breed uitsmeerde, om hem zo ontslagen te krijgen, dan is ze daar met haar capriolen zeker in geslaagd.

Heeft Israël belang bij het wegwerken van Petraeus of is dit een te ver gezochte samenzweringstheorie?

Eric Cantor is een grote vriend van Israël, Petraeus niet zo erg. De generaal werd aangevallen door aanhangers van de lobby, met inbegrip van Abe Foxman, toen hij getuigenis aflegde voor het Congres en zei dat Israël een strategisch nadeel betekende voor de VS in het Midden-Oosten.

Als uitvoerder van Obama’s nieuwe beleid van samenwerking met islamisten, niet alleen in Libië, maar ook in Syrië en Egypte, werd Petraeus zonder twijfel door de Israëli’s als een vijand aanzien die moest worden geneutraliseerd.

Paula Broadwell was voorheen adjunct-directeur van het Jebsen Center for Counterterrorism Studies, een oerconservatief en oorlogszuchtig ‘instituut’ dat zeer nauwe banden onderhoudt met extreemrechtse strekkingen in Israël. Broadwell’s nauwe band met het Jebsen Center en de nauwe connecties van dit Center met het neoconservatieve netwerk, zet de toon: een jonge, aantrekkelijke vrouw met onberispelijke nationale veiligheidsgeloofsbrieven werpt zich op Petraeus, en hij hapt toe.

Of ze al dan niet aangeworven is door een buitenlandse inlichtingendienst is niet relevant: Petraeus bevond zich door die affaire in een kwetsbare positie, en er zijn een aantal actoren op het internationale toneel die meer dan bereid waren om daar hun voordeel uit te halen.

David Petraeus, het einde van het BV tijdperk der generaals?

De reputatie van de militairen die de leiding hadden tijdens deze jaren van “vermeende fouten”, zoals de wandaden eufemistisch werden genoemd door de politici in Washington en de media, toen de VS-strijdkrachten burgers martelden en die martelingen verdedigden, toen ze gewapende doodseskaders creëerden en trainden, dodelijke nachtelijke raids uitvoerden, onschuldige burgers doodden op een ongelooflijke schaal, en tevens ongebreidelde corruptie introduceerden en aanwakkerden: die reputatie ligt aan flarden. McChrystal, Caldwell, en nu Petraeus …

Het BV-tijdperk der generaals is hopelijk voorbij. Het is alleen jammer dat ze hun reputatie verloren door buitenechtelijke affaires en andere capriolen die niets te maken hebben met de moordpartijen waarvoor zij de verantwoordelijkheid dragen.

Voordat Petraeus viel voor Paula Broadwell, vielen de media voor Petraeus. En dat is een blamage voor heel ons mediacircus en zou een les moeten zijn voor alle journalisten die de leugens van de grote persagentschappen en het Pentagon over de waanzin in Irak en Afghanistan klakkeloos hebben overgenomen en massaal verspreid.

Epiloog

Petraeus is niet de enige die het voorwerp van een onderzoek uitmaakt. Hij bevindt zich vandaag in bekend gezelschap. The New York Times publiceerde dinsdag 14/11 een lijst met namen van hoge militairen die worden doorgelicht. Petraeus’ opvolger in Kabul, marinegeneraal John Allen, wordt onderzocht vanwege zijn omvangrijke correspondentie met Jill Kelley – de ontvanger van Broadwells e-mails.

Anderen die het onderwerp zijn van onderzoek naar wangedrag of onregelmatigheden, zijn het hoofd van de nieuw opgerichte Amerikaanse Africa Command, de plaatsvervangende commandant van de 82nd Airborne Division (nu in Afghanistan), de voormalige commandant van de173rd Airborne Brigade (verbannen uit het leger vanwege bigamie en fraude) en de admiraal die de leiding heeft van de Stennis carrier strike group, ontheven van zijn opdracht omwille van “inappropriate leadership judgment“.

Dan zijn er nog de schandalen binnen de luchtmacht met  betrekking tot beschuldigingen van verkrachting en aanranding door instructeurs op Lackland Air Force Base in Texas, en langlopende beschuldigingen van ongepaste en ongrondwettelijke Protestantse fundamentalistische religieuze bekeringsijver, en het onder druk zetten van cadetten op de Air Force Academy.

Sommige commentatoren vragen zich af of er een paleisrevolutie aan de gang is, een tegenaanval van de neoconservatieve klasse die de voorbije jaren herhaaldelijk in conflict is gekomen met de militaire bevelhebbers en de CIA.

Iedere dag komen meer feiten naar buiten, die het vermoeden versterken dat het hier niet gaat om een loutere “overspel” affaire. Kijk maar wie nu naar voor wordt geschoven om Petraeus bij de CIA op te volgen: Jane Harman, dezelfde persoon die werd gehoord in het afluisterschandaal waarin een ‘verdachte Israëlische agent’ betrokken was. Zij heeft er voor gezorgd dat de straffen tegen Steve Rosen en Keith Weissman verminderd werden.

Rosen en Weissman werden op heterdaad betrapt bij het stelen van Amerikaanse geheime documenten die ze doorsluisden naar de Israëlische geheime diensten. In ruil daarvoor heeft de Israëlische vertegenwoordiger beloofd dat AIPAC – de pro-Israël lobby – Nancy Pelosi, voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, onder druk zou zetten om Harman te benoemen tot hoofd van het House Intelligence Committee.

Paula Broadwell’s vader, Paul Kranz, vertelde de New York Daily News dat zijn dochter het slachtoffer is van karaktermoord en dat het overspel verhaal slechts een rookgordijn is voor iets veel groters. “‘Dit gaat over iets heel anders, en de waarheid zal boven komen. Er is veel meer dat gaat naar buiten te komen. Wacht maar. There’s a lot more here than meets the eye.”

Wordt ongetwijfeld vervolgd …

 

Verscheen eerder op dewereldmorgen. Auteur: Dirk Adriaensens