De zorgkosten rijzen de pan uit, wordt ons voortdurend voorgehouden, en het “eigen risico” moet voortdurend opgekrikt worden (merkwaardig toch steeds in een stelsel van gedwongen winkelnering die je voor risico’s heet te moeten behoeden) en dan krijgen we dit te horen:
De brancheorganisatie van apothekers spreekt van een “ernstig gegeven”. Een woordvoerder spreekt van “uitwassen” bij de vrije prijsvorming van medicijnen. Omdat apothekers een zorgplicht hebben, kunnen niet zomaar hogere prijzen worden afgedwongen bij verzekeraars. Een woordvoerder zegt:
“Het gevolg is dat veel chronische patiënten continu worden geconfronteerd met weer andere geneesmiddelen, in andere pakjes met andere doseringen. Dat leidt ook tot onbegrip en discussie aan de balie.”
De groothandel van pillen en andere (para)medische goederen heeft veel te kleine marges. Hierdoor hangt de levering van een pil (ja, precies de pil waarvan ik ook afhankelijk ben) aan een zijden draad.
De vraag is: waar gaan al die de pan uitrijzende kosten dan in zitten?
Naar VVD-ers die hun handje ophouden, denkt u ook niet?
Een klein deel van die toenemende kosten gaat ongetwijfeld naar onnodig dure managers en andere regelaars, over hun precieze politieke kleur heb ik verder geen informatie. Een veel belangrijker oorzaak van de enorme stijging van de kosten zit natuurlijk in de continu toenemende vraag.
Wij hebben met zijn allen besloten dat niemand dood mag gaan voordat al het mogelijke is gedaan om dat zo lang mogelijk uit te stellen en dat iedereen altijd verzorgd moet worden, koste wat kost. Dan moeten we dus niet gaan lopen mopperen als we daarvoor de – inderdaad nogal gepeperde – rekening gepresenteerd krijgen.
We moeten daar trouwens maar snel aan wennen want door de sterk vergrijzende bevolking gaat die zorg voorlopig alleen maar veel duurder worden.
Stel er komt een nieuwe minister op VWS die als eerste de ambtenaren bijeen roept en zegt:
Ok, ik heb een zorgplicht en ik heb een zak met 75 miljard.
Jullie gaan gewoon doen wat jullie moeten doen.
De eerste de beste klacht die ik hier binnenkrijg en jullie spenderen de rest van jullie werkzame leven tomaten plukkend in de kassen.
Moet je kijken wat er ineens allemaal kan.
@1 toenemende vraag kun je volgens mij voor een groot deel wegstrepen tegen steeds snellere behandelingen. Ik heb mensen gezien van in de 80 waarbij op vrijdag een borst werd afgezet en op maandag alweer thuis zaten met een zak pillen en verband.
Je 2e stelling is een zaak tussen de familie en behandelend arts, daar heeft niemand verder geen ruk mee te maken. Niet wij maar de incapabele politiek moppert over de gepeperde rekeningen om zo het solidariteitsprincipe onder druk te zetten.
Wat Jan zegt. Zo moet het.
Overigens is dit misschien wel aardig om eens te bekijken:
http://www.zorgcijfersdata.cvz.nl/tabelPagina.asp?scherm=S&infotype=2&label=00-totaal&tabel=jjaar&item1=100&geg=kost&item=
@2: “toenemende vraag kun je volgens mij voor een groot deel wegstrepen tegen steeds snellere behandelingen.”
Daar heb je groot gelijk in. Die afname van kwaliteit is op termijn zeer nadelig. Het is immers helemaal niet erg als mensen steeds ouder worden, zolang ze maar fit oud worden. Juist bij een vergrijzende bevolking moet je er niet óók nog eens zo’n kwaliteitsverlies bij hebben. Quote uit een Kennislink-artikel uit 2006 (dus nog van voor de privatisering):
“De gezondheid van ouderen is tussen 1992 en 1999 verslechterd. “Lichte beperkingen zoals niet goed meer kunnen lopen, verminderen hun zelfstandigheid”, licht Deeg toe. De vraag die uit deze informatie voortkwam, is wat er in dezelfde periode in de samenleving is veranderd dat te maken kan hebben met die beperkingen. De conclusie was opvallend: de ligduur in het ziekenhuis is afgenomen en er zijn minder thuiszorgmedewerkers. Mensen die bijvoorbeeld een heupoperatie hebben ondergaan, worden sneller ontslagen uit het ziekenhuis en dat gaat ten koste van hun herstel. Deeg: “Ik hoorde laatst over een maatschappelijk werkster in het ziekenhuis die klaagde dat de mensen zo kort in het ziekenhuis liggen, dat het haar niet lukt om vóór hun ontslag de beste oplossing voor ná hun ontslag met ze te bespreken.”
In de landen om ons heen blijft de levensverwachting op oudere leeftijd stijgen, maar hier niet. “[..] Er zijn aanwijzingen dat het niet verder stijgen van de levensverwachting met het zorgsysteem te maken heeft.” […] het lijkt er bijvoorbeeld op dat de verzorging van patiënten minder goed wordt, omdat de motivatie van het verzorgend personeel afneemt. Dat heeft mogelijk te maken met toenemende bureaucratie, waaronder striktere werktijden.”
(http://www.kennislink.nl/publicaties/vergrijzing)