Zomeravondoverwegingen bij een rechterlijke uitspraak

Ik ben geabonneerd geweest op een blaadje dat achteraf een sterk sektekarakter had. Ik had kunnen weten dat het niets voor mij was maar ik merkte het pas goed toen er een openbare scheldpartij op een pedofiel in het blaadje stond. Er werd nog net geen naam genoemd maar gezien het gesloten karakter van het genootschap moesten nogal wat mensen weten over wie het ging.
Ik wist van niks en ging serieus op het schelden in, dat ik geen pas vond geven. Ik leefde mij in in het gevoelsleven van iemand die wellicht zijn eigen jeugd nooit te boven was gekomen. Want ik wist/weet nog steeds goed dat je als kind erotische gevoelens en zelfs wensen hebt, die niet vervuld worden (of dan wel tegeswoordigs, maar daarmee geef je als kind meteen alle romantiek mee aan de vuilnisman).

Ik bekende in het stuk dat ik ook wel eens gevallen was op een meisje dat simpelweg te jong was. De wederzijdse onthulling van leeftijden eindigde onze romance op slag. Blij kan ik er niet om zijn, ook nu nog niet.
John Sebastian van The Lovin’ Spoonful was nogal openhartig over “verboden” gevoelens en hij was/is niet pedofiel.
http://www.youtube.com/watch?v=cPjjSVL8zOk

(Hmmmm… stof aan de naald).
Op een tijd waarop men alleen telefoontjes krijgt van zeer bekenden of over calamiteiten belde iemand die zich presenteerde als hoofdredacteur van het genoemde blaadje. Zonder omwegen of terughoudendheid begon hij op mij te schelden en mij te vragen wie ik dacht dat ik wel niet was. Een perfecte manier om af te haken van het genootschap. Ik huldigde en huldig nog steeds het standpunt ten aanzien van zowel slachtoffer als dader – bijvoorbeeld in het geval van kinderverkrachting (laten we het bij zijn naam noemen) – “Dit ben ik”. Of anders: slechts door de genade Gods ben ik dit niet. Wat ik had geschreven was een poging tot inleven in gevoelens die waren blijven steken en die de pakweg twaalfjarige in mij wel herkende.
Ik was een stuk stront voor die brutale redacteur en daar kon ik het mee doen.

Later kreeg ik van anderen te horen dat degene die in het blaadje werd aangevallen driftig praktizerend was en meermalen in de nor had gezeten voor zijn handelen. Dit was er even niet bij verteld. Ik was zo naief te denken dat het gericht was tegen iemand die vertrouwelijk over zijn gevoelens had verteld. Ik zou mijn poging tot begrijpen wel nagelaten hebben als ik het had geweten maar ik vind het nog steeds een minne streek iemand uit te schelden die veroordeeld is en gezeten heeft voor zoiets. Gevoelens is nog iets anders dan praktijk. Ik heb mijn best gedaan voor dat blaadje mij in te leven in dergelijke gevoelens maar een volwassen man (meestal toch) die seksuele handelingen verricht ten aanzien van kinderen – ach, ik hoef het niet te zeggen. En wat ik weet van Martijn (dat is uit de begintijd, toen ik in een boekhandel werkte waar het blad verkocht werd) is dat het de seksuele verlangens van kinderen erkent.
O ja zeker, zie het inlevingsvermogen.
Maar die verlangens, weet ik nog maar al te goed, betroffen toch leeftijdgenoten, net zo (on)schuldig als jijzelf. Zeker geen volwassenen. Je kunt je als volwassen niet er op beroepen dat je op de seksuele of erotische verlangens van kinderen in kunt gaan.

Het verbieden van die vereniging Martijn – afgezien van de vraag of dit rechtersrecht is gebaseerd op gezond volksondervinden – zal evenwel geen kinderporno minder opleveren en geen verkrachting minder, vermoed ik.

Om even een mogelijk ontstaan misverstand opgeroepen door het bovenstaande ten aanzien van mijzelf uit de weg te ruimen. Een dierbare schrijver, observator van het Moderne Leven en tevens de William Morris en William Blake van nu, maar dan Schots, heeft eens geschreven over de neiging van vrouwen tussen de achttien en veertig in een soort leeftijdsosmose op elkaar te lijken – wat kleding en gedrag betreft. Dezer dagen dan, vroeger was het wel anders. Zowel de boven- als de ondergrens kan verder opgerekt worden. Forever young enerzijds en iets te volwassen anderzijds…

Bij wijze van komkommertractatie een Voordracht uit Eigen Werk van die schrijver, in niet al te zwaar Schots-Engels – hij moet zelf om zijn verhaal lachen. Nee, het heeft niets met bovenstaande te maken.