http://www.youtube.com/watch?v=9c01vRo7lAs
Het was een week voor mijn persoonlijke naqba.
De Rode Canon was verdwenen van de vernieuwde site van de Wiardi Beckmanstichting. Een verontruste mailwisseling met de webmeester leverde het bericht op dat de Canon zou terugkeren. De serie waarin de canon gevolgd werd hier bij Krapuul was al eerder stil komen te liggen door (andere) verwikkelingen in de persoonlijke sfeer van de schrijver.
Nadat het commando skinheads in dienst van Frank de Grave’s “Woonstichting” De Key, die mijn eenkamerappartmentje etnisch wilde zuiveren voor de verkoop, had toegeslagen heb ik vrijwel alle boeken die waren voorgedragen voor de Grote Gemeentelijke Grijper weten te redden. Het is evenwel een enorm karwei waar ik ernstig tegen opzie om uit te zoeken wat zich waar bevindt – en in welke staat.
(Iets soortgelijks kan ik zeggen over mijn vinylverzamelng. Ik hanteer[de] om praktische redenen een apartheidssysteem: “zwart” en “wit” – niet geheel geldig als het om soul gaat, maar een richtlijn. Mijn zwarte 45-ers vanaf de letter F en mijn witte 33-ers vanaf dezelfde letter stonden in een kast die door Frank de Grave’s skinheads zonder omwegen vanaf drie hoog op straat is gesmeten. Alleen zat er niets meer in – ook niet de trouwring van mijn opa die in een van de laden was opgeborgen en die een leuk bedragje opgeleverd moet hebben voor de insluipers.)
Ik zal u bekennen: ik heb voor de serie over de Rode Canon tot waar zij gebleven is niet een van de zes delen Quack geraadpleegd. Ook niet Domela’s Geschiedenis van het socialisme. Bymholt bleef waar hij was, evenals Vliegen (De dageraad en Die onze kracht…). Ik kan nu wel gaan doen alsof ik ze vreselijk mis (en dat doe ik ook) maar voor de voortzetting van de serie zijn ze niet nodig. Vooral omdat we inmiddels in de jaren dertig zijn aangekomen, en zo ver komt Vliegen misschien nog net, de anderen waren er zelf allang niet meer. Dus de serie gezwind hervat. Daarvoor hoef je niet die zakken in te duiken.
Ik zal het doen, zeker. Maar ik moet er toch mijn leedwezen over uitspreken dat de Wiardi Beckmanstichting de Rode Canon niet naar de nieuwe site heeft verhuisd, ondanks de voorspiegeling dat dit wel zou gebeuren.
Een van de redenen de serie te hervatten en te voltooien is dat je behoorlijk moet zoeken wil je de Rode Canon nog kunnen vinden. Welaan dan.
Maar eerst zal ik in een volgend verhaal trachten uit te leggen hoe leuk het is zich hiermee bezig te houden.
Arnold, moge het een troost zijn dat het IISG een wellicht ietwat met jouw bibliotheek overlappende collectie bevat. En dat het een fijne wandeling is, richting het IISG. Hoewel de koffie uit de automaten nog altijd niet te z… is.
En dat de zwierige terrassen van de Indische Buurt lonken, na afloop. Lonken als Simone Signoret in La vie devant soi, wellicht, maar ja – een dakloze kan niet te kieskeurig zijn.
Terrassen in de Indische buurt – die had je in mijn tijd niet. Cafés waren plaatsen waar je met een boog omheen moest lopen omdat er altijd wel knokkende mannen uit konden rollen…
Gewoon je verzoek blijven herhalen om het snel weer online te zetten. Je ziet het misschien als een gunst, iets waar je als gebruiker dankbaar voor mag zijn en geen eisen bij te stellen hebt, maar je kan je bij online archieven wel degelijk beroepen op een ‘publiek belang’ (z.o. http://www.denieuwereporter.nl/2010/10/online-krantenarchief-is-ook-journalistiek-drie-recente-uitspraken/). Het is een probleem wat erg om zich heen grijpt momenteel, kennelijk is serverruimte schaars aan het worden of zo. Snap niet waarom ze het dan niet dumpen op archive.org. Maar als ze zelf het belang niet inzien, moeten wij ze er aan herinneren.