Nu ook naar een hete herfst in Nederland?

Dit stuk verscheen eerder op de website van socialisme.nu

Net als zijn Europese collega’s maakt ook Rutte zich op voor een harde confrontatie met de bevolking. Nu het kabinet, met hulp van de SGP, kan rekenen op een meerderheid in de Eerste Kamer gaan de handschoenen uit en is het tijd voor harde bezuinigingen van in totaal 18 miljard. De plannen worden op dit moment uitgewerkt en zullen op Prinsjesdag gepresenteerd worden.

Door Jeroen van der Starre

Tot dat moment probeert Rutte de geesten rijp te maken voor zijn rechtse beleid. Minister Kamp stuurde eind mei een brief naar de Tweede Kamer om de verhoging van de AOW-leeftijd al voor het zomerreces door te drukken. Dit gaat lijnrecht in tegen zijn belofte om de vakbeweging de tijd te geven om over zijn plannen na te denken.

Als we deze stap in breder perspectief bekijken wordt duidelijk wat voor een smerig spel Kamp speelt. Drie grote FNV-bonden trokken onder druk van hun achterban aan de rem, omdat het FNV-bestuur de AOW aan het uitverkopen was.

Dit maakte een pensioenakkoord vrijwel onmogelijk, omdat bedrijfsleven en regering alleen geïnteresseerd zijn in een akkoord als dit een stap vooruit is in het verhogen van de AOW-leeftijd en het verlagen van de kosten voor de werkgevers. Om die reden probeert Kamp de uitholling van de AOW nu snel via de Kamer door te drukken.

Verzet

Deze schofterige houding is geheel in lijn met het kabinetsbeleid als geheel. Neem bijvoorbeeld de plannen om het persoonsgebonden budget (pgb) in de zorg drastisch te beperken.

Op dit moment stelt het pgb veel chronisch zieken in staat om nog op een redelijk waardige manier te leven, maar als het aan het kabinet ligt verliest maar liefst 90 procent van deze groep het pgb. En dit terwijl zij zich nauwelijks kan verweren.

Gelukkig komt er steeds meer verzet los tegen het kabinetsbeleid. Begin dit jaar gingen al tienduizenden jongeren en ouderen de straat op tegen onder andere de bezuinigingen op natuur en milieu, tegen de kaalslag op kunst en cultuur, tegen massaontslagen en de nullijn in de publieke sector en tegen de verdere ‘hervorming’ van het hoger onderwijs.

Recentelijk kwam ook het personeel van de sociale werkplaatsen in actie tegen de plannen om het aantal arbeidsplaatsen tot eenderde terug te brengen. Werknemers van de vervoersbedrijven in de grote steden hebben met hun stakingsacties de tegenaanval ingezet tegen het uitkleden van het openbaar vervoer. Het is opvallend hoeveel steun er is voor de stakingsacties. Zo zijn in zowel Amsterdam als Rotterdam solidariteitscomités opgezet om de acties te steunen en te versterken.

Dit zijn allemaal belangrijke en hoopvolle beginnetjes, maar tegelijkertijd blijft de strijd nog verdeeld tussen sectoren en thema’s, en wordt Ruttes mantra dat ‘bezuinigen onvermijdelijk is’ nauwelijks weerlegd. Dat is een groot probleem, ook omdat onze tegenstander allerminst verdeeld is. Op Europees niveau is er – in de vorm van het ‘Europact’ – door regeringsleiders ingezet op een algemene aanval op de rechten en levensstandaard van arbeiders en anderen.

Verenigen

Als we ons willen verdedigen is het van belang dat wij ons op dezelfde schaal verenigen. De Grieken en Spanjaarden laten in dit opzicht de weg vooruit zien voor de rest van Europa. Als we ons verzet tegen het crisisbeleid samenbrengen onder de gezamenlijke leus ‘Nee! Wij gaan de crisis niet betalen!’ kan dat voorkomen dat we tegen elkaar worden uitgespeeld. Dat maakt bovendien een discussie mogelijk over waar de miljarden zich wél ophopen: in de zakken van de bankiers, grootaandeelhouders en topmanagers in heel Europa.

De aanvallen die het kabinet voor ons in petto heeft zullen de vakbondsleiders en gevestigde linkse partijen vroeg of laat dwingen om terug te vechten. Maar tot nu toe zijn zij hierin nog erg terughoudend, zoals ook geldt voor hun collega’s elders in Europa. Des te meer zouden we vanaf de basis netwerken moeten smeden die bijdragen aan de strijdbaarheid en politieke scherpte van de acties.

Het organiseren van solidariteit met de stakingen in het openbaar vervoer is hiervoor een belangrijke stap, waarmee we ook in andere sectoren het vertrouwen op eigen kracht kunnen helpen uitbouwen.

Die strijd kunnen we vervolgens politieke richting geven met de oproep voor ‘Prinsjesdag: Protestdag!’ vanuit platform Rekening Retour, waarmee actievoerders uit verschillende hoeken proberen een collectief geluid tegen Ruttes afbraakbeleid gestalte te geven. Op die manier kunnen we de rechtse hetze tegen migranten, moslims en ‘luie Grieken’ terugdringen en de spirit van Caïro, Barcelona en Athene ook op Nederlandse bodem laten opbloeien.