Even een fijne portie goudeerlijke rancune. Een tijd geleden solliciteerde ik per email op een baan bij het archief van de VARA, dat deed je bij Huub Wijfjes. Binnen een paar minuten wist de man te antwoorden dat ik geen geschikte kandidaat was. Knap! Daar was geen dooddoenertjesplichtpleging in de vorm van sollicitatiecommissies of wat dan ook voor nodig.
Moesten de kandidaten een partijkaart hebben, of Contacten, liefst Familie, in Hilversum? Argwaan op beide punten is nog steeds gewettigd.
Desbetreffende werkzaamheden hebben geleid tot een waarlijk geniale website die ik evenwel niet geraadpleegd heb.
O maar verder zal ik zonder wrok of naijver over de Vereniging Arbeiders Radio Amateurs schrijven, hoor.
Nou ja, hun “missie” (zo noem je dat tegenwoordig, de echte roden moeten toch schuimbekken bij die uitdrukking) is ergens in de jaren zeventig verlaten om nooit meer terug te komen. De emancipatie van de arbeidersklasse was voltooid, we waren toe aan Zeg eens Aaa om van Paul de Leeuw maar te zwijgen. Van het socialistisch strijdlied, waarmee de dag geopend werd, zei men gevoelig dat degenen die er nog op zaten te wachten te oud waren om nog op te zijn om die tijd. Ook Socialistisch Commentaar op het Nieuws en het nieuws in Esperanto verdwenen. Een treurig stemmende voorkeur voor PvdA-tijgers in actualiteitenprogramma’s bleef nog wel een tijd – iets wat stevig ter hand werd genomen door Jan Nagel, thans elders politiek beschäftigt, met zijn In de Rode Haan.
Blijft onverlet dat tussen 1925 en pakweg 1975 Nederland in de tamelijk unieke omstandigheid verkeerde een sociaal-democratische omroepvereniging te hebben met een behoorlijke portie zendtijd. Op radio en televisie, en met niet alleen politiek in het programma. Het is bevochten en het is veroverd. Een linkse omroep, je zou er naar terugverlangen. Zelfs naar de moeilijke startperiode waarnaar de titel van dit stukje verwijst…
De Wiardi Beckman Stichting over de VARA.
Deel van de serie over de Rode Canon
Dit moet je nu als tegengewicht voor de bruine media hebben.
Jan Nagel koketteerde met Fortuyn , Mauriceje de Hond de propaganda-peiler die zowel Fortuyn als Wilders omhoog praatte , zoals mijn Opa en oudoom al zeiden : Vertrouw nooit een Sociaal Democraat ….