Het simpele antwoord luidt: een domme, leuk uitziende pubervrouw en het kapitalisme beende haar volledig uit en liet haar vervolgens alleen wegrotten. Waarom lees ik dat nergens? NERGENS?
Verder nog vragen?
Ik weet precies hoe en wat. Als francofiel en would-be filmmaker kwam ik in haar jaren onregelmatig in Parijs en had er zelfs een lieve Parijse vriendin – ook al gek van film. Die trouwde later met een goeie documentairemaker en ik heb 60 jaar contact met haar gehouden.
Dat waren de jaren van de ‘Nouvelle vague’ – de nieuwe golf. Van François Truffaut, Louis Malle, de halve gek Jean-Luc Godard, Marguérite Duras, Alain Resnais, Agnès Varda – en natuurlijk van de Spaanse grootmeester Luis Buñuel. Onder meer. In geen van hun zeer succesvolle films kwam ook maar één leeghoofd of seksbom van pas – dus helemaal niet BB.
Even duidelijk: ze kon niets, ‘acteerde’ met haar kont en tieten, en zong alsof ze net een mislukte stembandoperatie achter de rug had en de tegelijk de trappen naar Montmartre beklom. Ik reageer een beetje heftig als noodzakelijk tegenwicht voor de enorme hoeveelheid oohhs en aahhs in de berichten over haar dood van het weekend.
Ze was zogenaamd het ‘Europese antwoord’ op Jane Mansfield en/of Marilyn Monroe (kom ik zo op). ‘Universele genialiteit‘ noemde Macron haar oppervlakkigste geilheid dit weekend. Ga toch weg man! BB werd geboren als dochter van een katholieke fabrieksdirecteur in het nette, conservatieve 15e arrondissement – ik ken het wel, mijn vriendin kwam uit het 14e, ernaast.
In sommige bio’s ontbreekt de vergelijking met Marilyn Monroe – die prima kon acteren, zij het in een beperkt genre. MM trouwde ook nog met de grote schrijver Arthur Miller en deed het nog een keer of wat met John F. Kennedy. Mijn vriendin en ik hebben verder zelden zo gelachen als om haar komedie ‘Some like it hot’ van Billy Wilder samen met komieken Tony Curtis en Jack Lemon – in die film vooral verkleed als vrouwen. Wilder was overigens een Poolse Jood die in Wenen had gewerkt en in 1934 vanwege de nazi’s naar de VS trok. Van Joden moest BB sowieso weinig hebben. Zij uitte later haar latente racisme (niet per se tegen Joden) en werd ervoor veroordeeld door de rechter.
Graag noem ik hier een paar Franse filmvrouwen die wél iets wilden en konden – ofwel cultureel, ofwel indirect in de maatschappij. Hun films gingen over de verhouding man-vrouw, over abortus, over de sterk veranderende maatschappij zoals die te zien was in de ‘Parijse beroerte’ met de studentenopstand van 1968. En niet over een half of heel naakt naast een zwembad omgeven of opgejaagd door bronstige geilneuzen als Serge Gainsbourg, de geldbeluste jarenlange partner van BB. Die overigens als Joods kind de oorlog in Frankrijk meemaakte, en er succesvol met zijn ouders onderdook.
Hij was tien jaar ouder dan zij en een heel stuk slimmer. BB moet daar destijds nauwelijks een idee van gehad hebben en in 1967 werden zij minnaars. BB was toen getrouwd met de Duitse miljonair-playboy Günther Sachs. In dat jaar schreef Serge op haar aandringen het clublied voor masturberende astmalijders ‘Je t’aime… moi non plus’. Dat zette Serge echter met Jane Birkin op de plaat – en of zij de opname horizontaal verrichtten, weet ik niet.
Ik werk nog even de concurrentie van BB af
- Agnès Varda, vanwege haar film ‘Cléo de 5 à 7 ‘ (Cleo van 5 tot 7 – uur). Die zag ik min of meer verplicht in 1963, het jaar na uitkomen, als lid van de filmclub van mijn kostschool in Nijmegen. Ik was toen 16 en de film ging over Cléo die wacht op de uitslag van een kankeronderzoek en zich afvraagt hoe het verder met haar leven en haar getrouwde minnaar moet. Ik vond die film prima.
- Jeanne Moreau: de topactrice van onder meer ‘Ascenseur pour l’échafaud’ (Lift naar het schavot) van Louis Malle, met ook de bokser Lino Ventura en vooral: fantastische, unieke muziek speciaal gemaakt door Miles Davis. Ze had ook toprollen bij de Comédie-Française en werkte voor topregisseurs als Antonioni, Orson Welles, Buñuel (‘Dagboek van een kamermeisje’) en Elia Kazan. Ze was half Engels en ik heb haar één keer in Parijs mogen zien zingen. Haar bekendste chanson was ‘L’adolsecente’ samen met Yves Duteil: ‘Dis – où est l’amour, le grand amour que j’attendais..’ begint zij (Zeg me, waar is de liefde, de grote liefde die ik verwachtte..). Waarbij Duteil veel mooier, zingt dan zij – nee echt prachtig. Ik ben BB alsnog dankbaar dat ik dit nog een keertje hoor. (Waar is overigens het Franse chanson in godsnaam gebleven…? Waarom hebben Brassens, Brel, Azna en Mireille Matthieu geen opvolgers?)
- dan nog de onmisbare Cathérine Deneuve. Die steekt net als Jeanne M geestelijk en fysiek huizenhoog boven de onvolwassen, irritante en dommige nooit volgroeide prepuber BB van 13 uit. Deneuve speelde bij Buñuel – bij wie niet – en had een profiel van het beste marmer – maar van de levende soort. Volgens de NY Times was zij één van de beste actrices van de 20ste eeuw. Voor Polanski speelde zij in zijn horrorfilm ‘Repulsion‘ uit 1965 en werd er in Europa en VS beroemd door. En in 1967 Buñuels overgelijkbare ‘Belle de jour’, als dure middagprostituee, terwijl haar man op zijn werk zit. Overigens koos de Franse staat Deneuves profiel als ‘Marianne’. Zij verving BB…
Ik ben over BB niet erg aardig en dat is niet helemaal eerlijk: maar het feit blijft dat BB de hersens niet eens had om te begrijpen dat ze een pion was op het kapitalistische schaakbord waar vooral de man-die-beter-had-moeten-weten-en-wist, Serge G., haar en andere vrouwen gewetenloos uitbeende – voor zijn eigen gein, gewin en geilheid – in samenwerking met ‘Philips records’ overigens. Maar wie beseft zulke dingen wél op zijn/haar 25ste?
– Uitgelichte afbeelding: Door Peter Shanks from Lithgow, Australia – GojiraUploaded by Badzil, CC BY 2.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=12241617
