De afgetreden voorzitter van de moskee Pantin in Parijs, die op twitter de dodelijke hetze tegen de leraar Samuel Paty leidde, maakte op tv zijn excuses voor die tweet. Kennelijk echt… Paty werd vanwege die hetze op straat onthoofd op 16 oktober 2020. Deze voorzitter erkende te zijn afgegaan op een onwaar gerucht dat Paty een moslimmeisje uit zijn klas eruit zou hebben gestuurd voordat hij zijn les over Mohammed en vrijheid van meningsuiting begon – met dé cartoon van Charlie Hebdo erbij.
Dat meisje was die dag niet op school, maar loog wel over de les tegen haar vader, die de hetze startte. De Engelstalige Wiki heeft een artikel dat ik een ruime 7,5 geef. De CH-cartoon staat er ook. Dat verdient eigenlijk wel een half punt extra, dus een 8.
Het excuus was een korte scène uit een docu over discriminatie in Frankrijk, m.n. de banlieu – letterlijk ‘verbanningszone’, de buitenwijken – van Parijs van Sinan Can. Op één punt lukte het prima: tussen de Noord-Afrikanen daar valt hij als deelturk niet echt op. Ik denk dat ik als blonde, blauwogige, elitaire Arische Übermensch cq. halfgod van 1,95, dit niet had kunnen doen. De docu toonde een verloren, afbrokkelende wereld die onder Macron een tocht in de woestijn van raciale hopeloosheid moet maken. Zonder gidsen.
Je bent geneigd te denken: ‘Wat zijn de ‘echte Fransen’ toch een ongelofelijk egoïstische klootzakken, met hun domme bourgeoisie, hun drie ‘beroemde’ schrijvers die niemand meer leest, hun oneindige vreet- en zuippartijen, hun maanden vakanties, hun dwangmatige minnaressen en hun pensioen op je 43ste’. Intussen zijn de echte Franse critici van die wereld zelfs al weer dood, zoals een Jean-Luc Godard of Albert Camus en lijkt er niets ten goede veranderd. Integendeel, denkend aan Marine L P.
Roep nou niet meteen ‘Sartre!’ of ‘1968’ als grote licht/doorbraak/morele redding… Sartre zoop, vrat en neukte er even burgerlijk op los – liefst met wekelijks verse studentes. We mogen nog blij zijn dat hij tenminste niet om zijn eigen uiterlijk gaf. Niet dat ik kritiek op hem heb, maar een béétje medemenselijkheid…
In Duitsland leidde de Franse opstand van ’68 ten minste nog tot de Duitse Herfst – na een jaar of tien – en de Rote Armee Fraktion die de beste Duitse vertegenwoordiger van de Europese na-oorlogse bourgeoisie te pakken namen: de ex-SS’er en nazi-partijlid, goedgevulde fabrieksdirecteur en werkgeversvoorzitter Hans Martin Schleyer.
Maar wie zijn zeer enthousiaste en uitgebreide nazi-activiteiten in zijn bio nog eens naleest, voelt zich nog niet goed worden dat zo’n volbloed nazi Mercedes-directeur en werkgeversvoorzitter werd. En dan nog even wat Schleyer-nieuws: de man heeft ook nog ik schat twintig straten in Duitsland, in ieder geval in Fulda, Konstanz, Sindelfingen, Wörth, Mönchengladbach…
Misschien was Schleyer, met zijn vier zonen, wel een heel leuke vader… O ja, voor de coördinator NCTV: moreel ben ik het volkomen eens met het aanpakken van een SS’er als Schleyer, maar juridisch niet – van mij had hij niet dood gehoeven.
Toevallig was ik wel in Duitsland de dag na Schleyers ontvoering, en zag in de warenhuizen bij letterlijk alle kassa’s de opsporingsberichten voor de RAF en mocht in de file van Aachen naar Kerkrade staan, waar een plots opgestaan zombieleger van heavies auto na auto controleerde. Ik hoop dat die jochies van Schleyer nog ooit aan dé vraag in elk Duits proces van volwassenwording zijn toegekomen: ‘Und was hattest du im Krieg gemacht, Vati…?’
– Uitgelichet afbeelding: Door Bundesarchiv, B 145 Bild-F041440-0014 / Reineke, Engelbert / CC-BY-SA 3.0, CC BY-SA 3.0 de, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=5456373
