Geschreven vanuit het perspectief van Charles Starkweather, die in 1958 in een tijdsbestek van acht dagen samen met zijn 14-jarige(!) vriendin Caril Ann Fugate elf mensen vermoordde. Springsteen vermijdt de dramatiek die zo kenmerkend is voor de meeste murder ballads. Zijn voordracht is emotieloos – bijna onverschillig – wat gezien de tekst wél zo effectief is:
Starkweather eindigde op de elektrische stoel. Hij deed zijn uiterste best Fugate mee te slepen in zijn val, maar die werd mede vanwege haar leeftijd door de rechtbank ontzien. In ’59 werd Fugate tot een levenslange gevangenisstraf veroordeeld. In 1976 kreeg ze gratie, waarna ze een modelburger werd. Haar aandeel in de moorden is tot op de dag vandaag onduidelijk. Starkweather probeerde Fugate de schuld in de schoenen te schuiven (ik deed het uit liefde voor haar en zij moedigde me aan), maar zelf heeft ze altijd volgehouden onschuldig te zijn.
De moorddadige escapades van Starkweather en Fugate vormden de basis voor Oliver Stone’s laatste goede film, Natural Born Killers. Ook Terrence Malick’s Badlands uit 1973, met Martin Sheen en Sissy Spacek, is zeer de moete waard.
Uitgelichte afbeelding: mugshots van Charles Starkweather – By http://www.corrections.state.ne.us/history.html, Fair use, https://en.wikipedia.org/w/index.php?curid=36565702
