Tweestemmige broederduo’s waren in de pre-Nashvilletijd zeer gangbaar in de countrymuziek. Op dat punt waren de Everly Brothers nakomertjes. Wel aardig dat een van hun laatste opnames gezamenlijk juist in dat genre was.
Blues stay away from me / T for Texas, radio-opname 1994. Er kan gelukkig een jodel van af tot slot.
Wat een eer, nietwaar, om voor het startschot van de Tweede Golf, of in ieder geval Dolle Mina, te zorgen op de Nederlandse televisie, begin 1970. Ahum:
Lucille, 1960
Don Everly is overleden en dat zult u weten ook. Pyt was in twee- of meer-strijd wat te kiezen. Ik doe het voor hem. De laatste die ook nog gecoverd is door de Blue Diamonds, ze kunnen het nu in de rock’n’roll-hemel met zijn vieren uitvechten.
Cathy’s clown, 1960
De Brothers en de Lovin’ Spoonful horen bij mijn Persoonlijke Muzikale Geliefden. En er is nog een raakvlak ook tussen de twee.
Stories we could tell, 1972. Althans, het nummer is geschreven door John B. Sebastian.
De definitieve keuze van Pyt:
Silver threads and golden needles, 1963
Van hetzelfde album de keuze van Peter, zelfmedelijden verheven tot kunstvorm, hoofdrecept in Nashville…
Born to lose
Onze twietmaat _Joos_, gedocumenteerd fan, noemt het complete album Roots als favoriet. Dar stem ik zeker mee in. Een nummer van Glen Campbell daarvan.
Less of me, 1968
Kameraad Dadaland kiest voor deze. Zakdoeken in de aanslag!
Lightning express, 1958
Als bijna-puber kon ik mij heel erg inleven in dit nummer, al was Liefdesverdriet mij om voor de hand liggende redenen (gelukkig) nog niet gegeven.
Crying in the rain, 1962
Toch zijn de uptemponummers mij dierbaarder, zeker bij een nabeschouwing als deze.
It’s my time, 1968
Ja, documentairemakers van de NPO, na 1965 was het maar niets meer op het hitfront met de broers, zeker wat singles betreft. Solo deed Phil het beter dan Don, maar ze bleven tot elkaar veroordeeld (“Hij blijft mijn broer”, zoals Don licht spijtig na de dood van Phil zei). Dit had een hit moeten zijn, maar u weet best wie die hadden, in Nederland.
Lay it down, 1973
Nu is een Everly’snummer mijn Vastgelegde Nr.1 Aller Tijden (I’m on my way home again) maar nu kies ik de nr.2 van mijn Everly-lijstje. Is onderlaatst nog gecoverd en die versie Kent Iedereen Dan Weer Natuurlijk.
Gone, gone, gone, 1964
Leek welhaast geschreven om gecoverd te worden door de Ventures en dat is dan ook gebeurd.
Omdat Don de linkervleugel van het broederduo was zal dit wel zijn keuze zijn geweest. Het vermeldt namens de vorig jaar overleden John Prine ook waar hij ter aarde besteld zou willen worden. Houd de nabestaanden er maar niet aan.
Paradise, 1972
- Uitgelichte afbeelding: By Ronzoni – Own work, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=30477750
