Waarschijnlijk vond ik de lp toch bij V&D, dat ooit een goedgesorteerde platenafdeling had (de vraag nu alweer: wat is V&D?): Rose of Cimarron van Poco. Maar het kan ook elders geweest zijn. Twee jaar lang had de plaat zich verborgen gehouden en die derde juni 1978 bemachtigde ik hem toch.
Zij versierde mij nogal krachtdadig in het café, drie dagen later, en eenmaal op mijn kamer en in bed gebood ze mij mijn dierbaarste plaat op te zetten. Ze was weduwe en ouder dan ik, hoewel ook weer niet spectaculair ouder, dat niet, maar wel veel ervarener. Ja, ik heb nog steeds een raar gevoel en tegelijk denk ik: ik moet wel enigszins verliefd zijn geweest. Gevoelens die plotseling een Zware Politieke Betekenis hebben in Nederland in 2021. Mocht men in vooruitgang geloven (waar ze bij D’66 sterk in zijn). En het geschiedde in deze dagen, de veertiende jongstleden om precies te zijn, dat steelgitarist/organist van Poco Rusty Young overleed. Het moest zo zijn. Dit is het nummer waarmee hij net zijn intrede deed bij de erven Buffalo Springfield.
Kind woman, 1968. Zowaar gecoverd door Percy Sledge.
Van de lp Rose of Cimarron het country-achtigste nummer, geschreven door Rusty Young
Company’s coming/Slow poke, 1976. Rusty heeft misschien een roeping als bluegrassmuzikant gemist, nou ja, of niet.
Mensen Met Smaak zijn nog steeds verbaasd waarom Poco in de schaduw van de Eagles verstopt zijn gebleven. Maar zo gaat het nu eenmaal toch altijd? Torenend boven alles blijft het titelnummer, ook gedaan door Emmylou Harris, die een andere keer, net als Meer van Poco.
Het nummer dat bij Mijn Toestand van Toen in ’78 het best paste is Too many nights too long, maar ook die een andere keer.
- Uitgelichte afbeelding: By Source, Fair use, https://en.wikipedia.org/w/index.php?curid=16858546
