Ik heb niet zo heel veel naar King Crimson geluisterd in mijn leven. Ik had er wel enkele cassettes van, zowel van het oude als dat van de jaren tachtig, de bezetting met Adrian Belew als zanger.
Al surfend op YouTube kwam ik enkele video’s tegen (via de – vaak hilarische – Sunday Lunch video’s van Toyah Wilcox en Robert Fripp, te vinden op het YouTube-kanaal van Toyah). Het waren live-opnamen, en waardeer het nu ineens veel meer dan 30 jaar geleden.
Vooral de versie van 1974 wordt af en toe bijna atonaal, als op 8.35 de hel losbreekt, maar echt, het is zo knap gedaan en gespeeld. Neem van mij aan, iemand die toch op een behoorlijk niveau kan spelen (ja, ik hou niet van valse bescheidenheid), dat dit echt razend moeilijk is. Hoe in godsnaam hou je bij waar je ergens bent in het schema, met al die rare overgangen en maatsoorten als 13/8??
Ze waren met Pink Floyd de grondleggers van de symfonische/progressive rock, eind jaren zestig/vroege jaren zeventig.
Twee versies van het prachtige Starless; de originele en een meer recente, beiden met de charmes van hun eigen tijd. Met Robert Fripp in de oude opname aanvankelijk spelend op de Mellotron met dat karakteristieke geluid (een Mellotron die later nog door Genesis overgenomen zou worden trouwens. Dat was een geweldig moment voor de leden van Genesis, toen ze die gingen ophalen, want King Crimson waren hun helden. Het zou zoiets zijn geweest als ik rond mijn twintigste een gitaar van Steve Hackett of Jan Akkerman zou hebben overgenomen).
Verder met de prachtige stem van bassist John Wetton (alhoewel hij vaak niet helemaal zuiver zingt) En dan is daar natuurlijk de geniale Bill Bruford op drums, die later ook op Yes zijn stempel zou drukken. Binnen het (progressive) rockidioom is hij naar mijn smaak wellicht de beste drummer ooit. Verder speelt hier nog David Cross op viool en toetsen, later vervangen door Eddie Jobson (die later met John Wetton de band UK zou vormen).
https://www.youtube.com/watch?v=C6qXyC__vdA
Hieronder staat een veel recentere – en ik persoonlijk vind ook een beter klinkende – versie met weer Robert Fripp natuurlijk (die naar mijn smaak zijn geluid tegenwoordig veel beter op orde heeft. Ik was trouwens verbijsterd te lezen dat hij, toen hij op zijn elfde begon met gitaarspelen, zowel toondoof was als geen gevoel voor ritme had. De man moet een enorme motivatie en discipline gehad hebben om te komen waar hij uiteindelijk arriveerde) Tony Levin op bas, en maar liefst drie drummers (blijkbaar nodig om Bill Bruford te vervangen, zoals men grapt in de commentaren).
Line-up:
Robert Fripp – Guitar
Jakko Jakszyk – Guitar, Vocals
Mel Collins – Saxes, Flute
Tony Levin – Basses, Stick, Backing Vocals
Pat Mastelotto – Acoustic And Electronic Percussion
Gavin Harrison – Acoustic And Electronic Percussion
Bill Rieflin – Acoustic And Electronic Percussion, Keyboards
