Bakoenin heeft niet zoveel mooie dingen geschreven, vind ik, maar hoe verzet al een gevoel van bevrijding geeft aan wie zich verzet vond ik een mooie observatie.
Van die honderdduizend in Minsk gisteren zijn er ongetwijfeld die sociaal-democratie voorstaan, zoniet volkomen socialisme; er zijn christen-democraten en liberalen en wie weet zelfs neoliberaal redenerenden. Wat hen verenigt is het verzet tegen de autocraat die verkiezingen uitschrijft waarvan het wel de bedoeling was dat hij ze won. En die gewonnen verklaard zijn met de onwaarschijnlijke uitslag dat 80% voor hem was en 10% voor de oppositiekandidate.
#Belarus Someone told they attend the protests to feel this euphoric freedom again and again.This video from inside the crowd shows it.According to @Reuters, more than 100,000 people took part in the rally in #Minsk. It's the 7th consecutive Sunday when they demand a new election pic.twitter.com/XxirWEDCLf
— Hanna Liubakova (@HannaLiubakova) September 20, 2020
Het bijzondere is en blijft dat vrouwen een opvallend grote rol spelen bij de revolutie – waar die ook heen moge gaan. Is het verrassend? Als er iets positiefs te zeggen valt over het zogenaamde reële socialisme is het dat het de gelijkberechtiging en de gelijkwaardigheid van vrouwen voorstond en bevorderde. Van bovenaf maar zeker ook van van onderop.
De vrouwen van Belarus zijn pijnlijk voor links (voorzover het iets voorstelt) en rechts tegelijk. Eigenlijk heerst er een Groot Zwijgen over wat er gebeurt. Het gebruikelijke vertoog over kleurenrevolutie, Soros of Gene Sharp – dat zelfs bij de Egyptische revolutie van januari/februari 2011 te horen was – ontbreekt. Af en toe een oprisping over de kleur van de vlag, die naar middeleeuwse grootheid, gedeeld met Litouwen en Polen verwijst – alles liever dan de Grootrussische overheersing die op de loer ligt.
Loekasjenka is zelf pijnlijk, in de Allende-houding met zijn machinegeweer terwijl hij in feite een Pinochet is – of zou kunnen worden. Maar het zou heel goed kunnen dat geopolitiek realist Poetin en wie er verder regeert in Moskou hem laat vallen, zoals in 2014 Oekraïne werd opgegeven, op de Krim en twee steenkoolprovincies na.
We zijn ruim een maand verder en het loeiharde zwijgen blijft aanhouden. Ik lees wel over de Democraten in de VS die tenslotte niets beters te bieden hebben dan Trump en die een staatsgreep voorbereiden voor het geval dat de kandidaat van de Gewone Man wint in november. Dat die gewonemankandidaat inmiddels dreigt zijn tegenkandidaat de mogelijke verkiezingsoverwinning per decreet te ontzeggen is het vermelden dan weer niet waard.
Wie Trump de kandidaat van de Gewone Man (man, ja!) noemt kent de VS vooral via de bewerking van een Engelse televisieserie, en dan van de figuur van Archie Bunker. Dat is hun Gewone Man. Maar Archie Bunker is een toonbeeld van verlichting vergeleken met wie er nu rondloopt bij de zogenaamde Republikeinen en de achterban die zij bedienen.
Zwijgen over Loekasjenka en de ontmaskerende vrouwen van Belarus, juichen over Trump. Ik hoef geen complot van Poetin te vermoeden achter dit soort opinies. Het is een variant van het fascisme dat zijn eigen naam nog steeds niet wil kennen, verkondigd met kreten als “schop ze het land uit” en “Troelstra was een communist”. Hier gaat het meer over de Elite en de Mainstream Media.
Ik noem nog steeds geen namen, u zult ze zelf vermoeden.
Uitgelichte afbeelding: By Homoatrox – Own work, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=93198674
