De film is nog net uit 1966, al zullen zeer weinigen hem nog dat jaar gezien hebben: “spaghettiwestern” Il buono, il brutto, il cattivo, beter bekend als The good, the bad and the ugly. De muziek van de componist, Ennio Morricone.
Hoe hij het doet, ik zou het niet kunnen zeggen, maar hij bouwt een soort Doppler-effect in zijn “western”-muziek in, het “lonesome whistle”-effect, dat in de titeltrack ook nog in de vorm van fluiten wordt opgeroepen. Je ziet ze paardrijden bij het beluisteren…
Als single van het orkest van Hugo Montenegro was het pas in de zomer van 1968 een hit, zodat het in de eregalerij van zomer-’68-muziek hoort.
De westernmuziek van Morricone is wel zeer houdbaar gebleken: de soundtrack van Once upon a time in the West was DE hit van de jaren zeventig in Nederland (naast The dark side of the moon).
De slotscène uit de film
Pingback: De macht en de kuilengravers | Krapuul