Aza en ik hebben vandaag vlak voor het avondeten de Nederlandsche vlag opgehangen in de huiskamer, nou ja, vastgespijkerd aan de kast. Daarna hebben we staande achter onze stoelen het Wilhelmus achterstevoren gezongen.
Ewuossan nav sumlehliw
deolb nestiud nav ki neb
ewuorteg dnalredav ned
dood ned ni tot ki fijlb
Op het menu: Aziatische hutspot met sojaballen dan wel gerookte worst. De wortelen waren in de reclame, de rookworst 2halen- 1betalen.
-En? vraag ik haar als ze het bord leeg is …
-Voel je je nu meer Nederlander?
Ze pakt het bord op en begint het met een enorme tong af te likken.
-Voelen? mompelt ze.
-Ja, het gaat toch om voelen?
-Nee hoor, zegt ze. –Het gaat om zijn. Ik ben Nederlander.
Ze loopt naar de kast en veegt haar mond af aan de vlag.
-Kan het ding nu weer bij de poetsdoeken? vraagt ze.
Ik knik.
-Mooi. Ruim jij even af dan? Dan ga ik ‘Blauw Bloed’ kijken.
Ik open mijn mond om te protesteren, maar ze heft haar hand en laat ‘m langzaam zakken.
-Het enige programma waarin er meer B-E-ers zitten dan BN-ers. Prachtig theater.
-B-E-ers?
-Beroemde Europeanen.
-0, ja… Nee, dat doet ‘t ‘m.
-En controleer even of onze vlag nog hangt. De IA-vlag.
-IA hangt, de koningin en de koning zijn thuis tenslotte. We zijn alleen vergeten ons volkslied te zingen.
-Raffelen we nu even af.
Ze zet meteen in:
IA-IA-IA, IA-IA-IA.
Ik volg:
AI-IA-IA, AI-IA-IA.
-Dan hebben we dat ook weer gehad…
Ik stapel de borden op en loop naar de keuken.
