Boven de studio werden vaak concerten gegeven van Experimentele Noise. Bengbeng skriets skratsj. “Erg goed hoor” moet je als kenner daarbij zeggen. Ik zette een nummer op en snelde naar de ruimte voor een sanitaire pauze.
Toen ik terugkwam stond er een Engelsman op de trap die de studio met de concertzaal verbond.
“That is effing beautiful what is coming out of there.” Hij wees naar de studiodeur.
Ik moest grijnzen.
“Do you know what it is?”
“No, it is effing beautiful.”
“It is the original orchestral version of You’ll never walk alone“.
Hij bleef bij zijn standpunt. En ach, terecht ook.
Roy Hamilton, 1954
Dit is de best vindbare benadering van wat de Engelsman die even pauze hield van de noise zo mooi vond. Nina Simone aan de piano.
1958
Het zou ook kunnen gelden voor de eerst uitgebrachte plaatopname (de muziek hoort bij de musical Carousel, waar ook een film van gemaakt is later; Rodgers & Hammerstein)
Frank Sinatra, met de Ken Lane Singers, orkest dir.: Axel Stordahl. 1945
De tekst is eigenlijk nogal summier. U kent hem.
When you walk through a storm,
hold your chin/head up high,
and don’t be afraid of the dark.
At the end of the storm,
is the golden sky,
and the sweet silver song of the lark.
Walk on through the wind,
walk on through the rain,
Though your dreams be tossed and blown,
Walk on, walk on
with hope in your heart,
And you’ll never walk alone,
you’ll never walk alone.
Meer versies een andere keer.
