Voor het in hun optiek meest verwerpelijke gedachtegoed heeft extreemrechts de term cultuurmarxisme gemunt. Deze extreemrechtse origine zou op zich een goede reden zijn om de term te mijden als de pest. Maar na steeds langer erop broeden vind ik cultuurmarxist meer en meer bij mij passen, hoewel het concept vaag blijft – toegegeven.
Ik ben links maar voel me politiek wees. Ik noem me geen humanist omdat humanisme een te algemene strekking heeft. Zo waren tal van VVD’ers voorzitter van het Humanistisch Verbond. Ik ben geen anarchist omdat anarchisme veeleer een mentaliteit vertegenwoordigt dan een werkbaar politiek systeem. Ik beschouw me geen socialist omdat ik denk dat kleine en middelgrote private bedrijven een belangrijke functie vervullen in de economie van een staat. Ik ben geen sociaaldemocraat omdat zij te nationalistisch denken. Het begon al in 1914 met de steun van de Duitse sociaaldemocraten voor de oorlogskredieten die de Duitse keizer Wilhelm II had voorgesteld. Sindsdien hebben sociaaldemocraten hoogstens gepoogd het stalinistische principe van ‘socialisme in één land’ te realiseren. Ik voel me geen feminist omdat ze te sterk de man-vrouw tegenstellingen benadrukken in plaats van de sociaal-economische ongelijkheden.
Die verweesdheid is negatief. Cultuurmarxisme interpreteer ik positief. Cultuurmarxisme houdt multiculturaliteit in, het vermogen van mensen uit verschillende culturen om samen te werken teneinde een faire maatschappij te creëren. In deze context heb ik al vaker Rabindranath Tagore aangehaald, bijvoorbeeld hier. Op zeer lange termijn mondt de idee uiteindelijk uit in een wereldregering. Fair heeft hierbij een linkse betekenis die inhoudt dat een democratisch bestel essentieel is en dat de inkomens- en vermogensverschillen klein zijn. De idee van multiculturele coöperatie heeft als consequentie dat Europese integratie positief wordt beoordeeld. Daarbij is de huidige weinig democratische EU weliswaar een tegenvoorbeeld van wat kan zijn maar geen negatie van het principe. Als de integratie van ontwikkelde landen in Europa al niet zou lukken, wat zijn dan de kansen voor de rest van de wereld?
Een kiem van cultuurmarxisme is nog voor Antonio Gramsci terug te voeren op Karl Marx zelf. Met co-auteur Friedrich Engels noteerden ze in het Communistisch Manifest: ‘De communisten wordt verder verweten dat zij het vaderland, de nationaliteit, willen afschaffen. De arbeiders hebben geen vaderland. Men kan hun niet ontnemen wat zij niet hebben.’
Nee nee nee en nog eens nee.
“Cultuurmarxisme” is een naziterm voor: “de joden”.
Nu kun je wel zeggen: ik ben ook jood, ook al ben je het niet, maar daar bewijs je niemand een dienst mee en waarschijnlijk integendeel.
De enige positieve uiting van die soort was toen het Franse regime over Daniël Cohn-Bendit zei dat hij “maar een Duitse Jood” was en toen studenten de straat opgingen met op het spandoek: “Nous sommes tous des Juifs allemands”.
Ik vind cultuurmarxisme een hele vage term. De fascisten grijpen dit aan, omdat volgens hen zaken als multiculturalisme, feminisme, veganisme queer emancipatie etc, gebonden zijn aan marxisme. Dit is natuurlijk niet helemaal waar. Marx gaf helemaal niets om feminisme, om queer emancipatie, of wat voor ‘petit’ emancipatie dan ook.
De arbeiders moeten hun gewicht op de politiek drukken en nemen wat hen toebehoort, met alle macht van dien. Daarbij zou kleur niet uitmaken, want ras is een abstractie.
Marxisme was minder zoet, dan de latere humanistische emancipatoire bewegingen, die de fascisten als marxistisch zien. Pvda politici, thee drinken met moslims en dat zou dan cultuur-marxisme zijn? Nee, marxisme is arbeiders die milities vormen en fabrieken bezetten, met of zonder thee.
Dat humanistische geneuzel in de marge. Het geneuzel van partijbureaucraten, gemeenteambtenaren en pabojuffen, heeft niets met marxisme te maken.
Marx gaf niets om vrouwen, homo’s of multiculturalisme. Het gaat om macht en productie, meer niet.
Daarnaast was communisme ook nooit cultuur relativistisch. De vernietiging stond echt op het spel. ‘De barbarij’ zou echt overwonnen worden, volgens het communisme. Het toelaten van die ‘barbarij’, zie ik niet als een modernistische tendens. Het is eerder gelinkt aan het neoliberalisme en de multinationale bedrijven, waar cultuur irrelevant is, maar winst dat niet is.
Daarnaast, de eerste aanzetten tot feminisme kwamen uit klassiek liberale hoek. De eerste aanzetten tot homo-emancipatie, kwam ( volgens mij ) uit de vrije liefde/individueel anarchisme hoek. En de interactionele tendensen, kwamen voort uit de anti-apartheid beweging, van zwarten tegen racisme. Dit werd wel gekoppeld aan marxisme, maar is niet inherent marxistisch. Zo zijn deze intersectionele tendensen breed over links gedragen. Daarnaast is veganisme geopperd voor het eerst door existentialisten, die stelde dat een dier niet meer is dan een mens. Marx stelde juist dat een mens vele malen meer is dan een dier en zich boven de barbarij van dier, kapitaal en religie zou verheffen.
Wat ik mooi vond aan marxisme, is dat het trachtte ‘wetenschappelijk’ te zijn. Niet humanistisch, zoet of moraliserend, maar zo droog mogelijk. En ik weet dat dit niet altijd juist uitpakte, maar ik vind de opzet wel inspirerend. Neem wat je nodig hebt, eerst het vreten dan de moraal.
Cultuurmarxisme bestaat helemaal niet…
“Cultuur is een gevangenis en identiteit is de kleding die je kiest te dragen daarbinnen” (H.N. 2017).
Cultuurmarxisme is een term die rechts gebruikt om dat wat zij al zo lang verachten, marxisme, autonoom denken en handelen, zelfvoorzienendheid en sociale rechtvaardigheid te bestoken met de premisse dat links ‘onze’ cultuur aan het verkwanselen, aan het homeopatisch verdunnen, aan het in de uitverkoop zetten is. Rechts is een bange groep die vast houdt aan valse zekerheden, aan een bewustzijnsvernauwde toestand waarin mensen zichzelf klem zetten.
Naast sex is cultuur ook zo’n overschat onderdeel van menselijke activiteit. Links en rechts, vrijwel iedereen geeft er de voorkeur aan om cultuur een onaantastbare status te geven, tegelijkertijd ook als reden voor menselijk gedrag te zien, terwijl het dat uitdrukkelijk niet is.
Wij zijn niet onze cultuur, onze identiteit is illusie, een heel hardnekkige, maar vals.
Daarom hoeven wij ons niet aangesproken te voelen door mensen die beweren dat wij onze cultuur afbreken of veranderen.
Lees: David Bohm – On Dialogue
Lees: Jiddu Krishnamurti – De wereld dat ben jij
Lees: Charles Eisenstein – Sacred Economics
Helemaal mee eens Naaktloper.
Het is een van de vele bekende spoken. Wij met zijn allen, deze term wordt achtendertig keer per dag naar je hoofd geslingerd. Wij ? Wie dan ? Ik ben zeventienmiljoen mensen ? Als ik op straat loop en een of andere gast loopt mij tegemoet, dan denk ik zogenaamd ‘ ha, daar lopen wij’. Ha, een van ons ….Wat een achterlijke onzin. Welke infantiele kneus heeft dit bedacht ?
Ik kijk televisie en denk zogenaamd : we zijn lekker bezig, met zijn allen……
Heel veel massa-schapen schijnen zo te ‘denken’.