Ik mag je wel Wilhelmus

De motivatie voor het pushen van het Wilhelmus door het kabinet in wording lijkt van dubieus allooi, iets in de trant van ‘Holland houzee’. Alle scholen zouden verplicht worden les te geven over tekst, melodie en inhoud van het Wilhelmus. Daarbij komt hulp voor les over de hymne van een rijksboekje over de Nederlandse geschiedenis. Dat geeft dan een door de staat gesanctioneerde visie op de historie. Maar het Wilhelmus is een interessant lied dat zijn meerdere interpretaties blijft behouden ondanks alle officiële propaganda.

Zo is het begin ‘Wilhelmus van Nassouwe ben ik, van Duitsen bloed’ inspirerend voor alle allochtonen. Een allochtoon, een Duitser, schopt het tot leider van de Nederlanden en wordt de Vader des vaderlands. Vervolgens is ‘den vaderland getrouwe blijf ik tot in den dood’ te interpreteren als het trouw blijven aan het vaderlandse principe van godsdienstvrijheid, wat een belangrijke motivatie voor de onafhankelijkheidsstrijd van de Nederlanden was. Niet om een joods-christelijke traditie, maar om een vrijplaats van geloof gaat het. Dan komt in ‘een Prinse van Oranje ben ik, vrij, onverveerd’ overduidelijk tot uitdrukking dat multiculturaliteit geen enkel probleem is. Duitse afkomst, erfgenaam van een Frans prinsdom en tevens opstandelingenleider van de Nederlanden, het kan allemaal. Ten slotte komt aan het eind van het eerste couplet in ‘den Koning van Hispanje heb ik altijd geëerd’ tot uitdrukking dat Willem respect betoonde, tolerant was voor andere, achterlijkere opvattingen dan die van de Nederlanden destijds. Het was hem niet te doen om de troon van Philips II, koning van Spanje, aan het wankelen te brengen. Dat was een zaak van de inwoners van Spanje.

Dit is er slechts één uit een scala aan interpretatiemogelijkheden. Pleitbezorgers van nadrukkelijke aandacht voor het Wilhelmus komen ongetwijfeld van een koude kermis thuis. Hun drekkleurige intentie kan in alle discussies over het Wilhelmus uitmonden in alle kleuren van de regenboog.